گفت: تیتر درشت روزنامۀ آسیا(۱۴۰۲/۳/۲) نوشته:«یک میلیون فارغ‌التّحصیل بیکار!»
گفتم: واقعاً باعث تاسُّف است!
گفت: اتّفاقاً بر عکس باعث افتخار است!
گفتم: کجای آن باعث افتخار است؟یک میلیون تحصیل‌کردۀ بیکار افتخار دارد؟
گفت: بله،افتخار دارد! اصلاً چرا می‌گویی «تحصیل‌کردۀ بیکار»؟
گفتم: چه بگویم؟
گفت: بگو «بیکاران تحصیل‌کرده»!!
گفتم: خب!هیچ عاقلی به بیکاری یک میلیون نفر تحصیل‌کرده نمی‌نازد!
بلکه باعث تاسُّف می‌داند.حالا تو بگو کجای این خبر باعث افتخار است؟
گفت: ببین ما چقدر پیشرفته شده‌ایم که حتِّی بیکاره‌های ما هم تحصیل کرده‌اند.
آن وقت بیگانگان پیش خود می‌گویند:
وقتی بیکاران ایران این همه باسوادند،پس شاغلان علّامۀ دهرند!!
گفتم: تو عمری است داری همه چیز را سیاه می‌بینی.
حالا چرا اصرار داری این پدیدۀ سیاه را سفید ببینی؟
گفت: چه کنم؟ از بس مرا متّهم به #سیاهنمایی می کنند،گشتم و گشتم
و در این آمار یک نقطۀ روشن یافته‌ام!
گفتم:به هر صورت باید برای این جمعیت انبوه بیکاران اشتغال ایجاد کرد.
گفت: اینان خودشان بی عُرضه‌اند. باید خودشان کار و اشتغالی بیابند.
یکی از اختلاسگران محترم(!!!!) نقل می‌کرد:
بچه که بودم، سر نمازم با صدای بلند دعا کردم: “خدایا یک دوچرخه به من بده”!
پدرم شنید، گفت: بچه جان، خدا که کارش دوچرخه دادن نیست، کار خدا
لطف به بندگان است و بخشش گناهان، نه دوچرخه دادن.
صبح روز بعد رفتم یک دوچرخه دزدیدم و سر نمازم دعا کردم:
خدایا ! مرا بابت تمام گناهانم ببخش.
بابایم شنید و گفت: آفرین پسرم، حالا راه و رسم پولدارشدن را یادگرفتی!
از آن روز دیگر من راهم را پیدا کردم. الان هم مسئول بزرگی در ایران هستم !
اول اختلاس و بعد نماز و توبه!!
گفتم: باز هم #سیاهنمایی کردی!!
