آنان که به «عبادت،عادت دارند» و این «عادت را سعادت می پندارند»،
«بسی بی راه می پویند» و «بسیار اشتباه می گویند».
عبادت نه به «یاری نماز و روزه» است و نه «بسیاری آز و آموزه».
بلکه «عبادتِ راستین» که ما را به «سعادتِ بنیادین» می رساند،
«ژرف دیدن» است و «شگرف اندیشیدن»!
«یاد نماز»،«نماد نیاز» است؛
«آفریننده» به عبادت «بنده»،
نه «آز» دارد و نه «نیاز».
این ماییم،که با حق«پیمان بستیم»،که جز«یزدان را نپرستیم».
«نیاز،نهاد آفرینش» است و «نماز،نماد پرستش».
آن گاه که به درگاه رب «سرمی ساییم»،«دل می آساییم»
و بر سر این «پیمانه»،«پیمان» می بندیم،
که تا زنده ایم هیچ «خودکامه ای را به رسمیّت نشناسیم»
و از هیچ «هنگامه ای با هر سَبُعیّت نهراسیم»!
☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️
آز: حرص و طمع،افزون خواهی
آساییدن:آسودن،آسایش
دانلود رایگان کتاب ها و دیگر آثار این قلم در کانال گزین گویه های مطهر
https://t.me/nedayemotahar
