اقتصاددان : فساد و رانت
• ایران: امتیاز ۲۳ از ۱۰۰ (رتبه ۱۵۱ بین ۱۸۰ کشور)
• چین: امتیاز ۴۲ از ۱۰۰ (رتبه ۷۶)
• نمونه ایران: ماجرای ۲۸۰۰ کارت هدیه وزارت نفت که معادل حقوق ۸۷ سال یک کارگر ساده بود.
• نکته مهم: جناب آقای صمصامی چندین ماه است این موضوع را در مجلس مطرح می‌کنند، اما هیچ نهادی پاسخگو نبوده و این سکوت، خود نشانه‌ای از عمق فساد ساختاری است.
اثرگذاری دولت
• ایران: شاخص −۱.۰۲ (خیلی ضعیف) =>بیشتر برنامه‌ها فقط روی کاغذ می‌ماند (مثل برنامه هفتم).
• چین: شاخص +۰.۴ =>بیشتر طرح‌ها واقعاً اجرا می‌شود.
آزادی اقتصادی
• ایران: امتیاز ۴۲.۵ از ۱۰۰ (رتبه ۱۶۹) =>انحصار و دخالت شدید دولت = رکود.
• چین: امتیاز ۵۲ از ۱۰۰ (رتبه ۹۰) => با وجود کنترل دولتی، داده‌محور و نتیجه‌محور عمل می‌کند.
یارانه‌ها
• ایران: حدود ۵٪ از GDP =>فشار بودجه، مانع توسعه.
• چین: حدود ۱.۵٪ از GDP =>هدفمند برای صنعت و زیرساخت.
سرمایه‌گذاری در نوآوری (R&D)
• ایران: فقط ۰.۹٪ از GDP (خیلی پایین).
• چین: ۲.۴٪ از GDP (بیش از دو برابر میانگین جهانی).
• تفاوت مهم: در ایران، بخش زیادی از بودجه پژوهش صرف کارهای تکراری و اختراع دوباره چرخی می‌شود که دنیا سال‌ها پیش ساخته است؛ در حالی که چین سرمایه‌گذاری خود را روی فناوری‌های آینده مثل هوش مصنوعی، نیمه‌هادی و انرژی‌های نو متمرکز کرده است.
خلاصه:
ایران: فساد شدید، دولت ناکارآمد، یارانه‌های بی‌هدف، و سرمایه‌گذاری ناچیز و غیرهدفمند در نوآوری.
چین: دولت کارآمدتر، سرمایه‌گذاری روی فناوری و داده، و رشد اقتصادی بالا.
نتیجه روشن است:
وقتی رانت‌خوارها می‌بلعند و مدیران فقط شعار می‌دهند، ناترازی در بنزین، گاز، آب و برق یک «اتفاق» نیست، بلکه نتیجه طبیعی و اجتناب‌ناپذیر همین سوءمدیریت است. تا زمانی که منابع ملی صرف جیب‌های خاص و تصمیمات غلط شود و ماجرای ۲۸۰۰ کارت هدیه بارها در مجلس مطرح شود اما پاسخی نگیرد، مردم باید تاوانش را با قطعی برق، کمبود گاز و واردات بنزین بدهند.
✍️ محسن قدیری
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
