هر پگاه نو با یک نگاه نو گاهی کسانی که به‌اندازۀ «فرسنگ‌ها راه» و «فرهنگ‌ها نگاه»، از من «دوراند»،ولی چون «فکوراند»، هم «گفتارم» را درک می‌کنند و هم «رفتارم» را!...

آنان که «زارند»،دیگران را «می آزارند»! بنابراین برای ایشان نه «رنج»آرزو کنیم و نه «شکنج». زیرا اینان چون در«بند توهُّم»اند،پس «نیازمند ترحُّم»اند. اینان نه «مارِ گزنده»،که «بیمارِ تنابنده»اند. اگر «رُستم»...