«وقار و ادب»در هر «دیار و هر مکتب»، بر «پویایی عبادت» و «پایایی سعادت»می‌افزاید. «جان جاودانه» می‌تواند در همین «جهان بیگانه»، خود را از «تنگنای تن خاکی برهاند» و به...

آنان که «خودارزند» و «خردمی‌ورزند»، نه به «ساز کژاندیش»،که با «آواز خویش» می‌رقصند. ولی «لاده‌های پلید»،که «قلّاده‌های تقلید» بر گردن دارند، و «حریصانه به میز چَسبیده‌اند» و «چاپلوسانه با مِهمیز...

آنان که به «عبادت،عادت دارند» و این «عادت را سعادت می پندارند»، «بسی بی راه می پویند» و «بسیار اشتباه می گویند». عبادت نه به «یاری نماز و روزه» است...