محسن قدیری عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : ما بیشتر تحریم داخلی هستیم تا تحریم بیرونی
سال‌هاست هر بحرانی در اقتصاد و صنعت را با واژه‌ی آشنای «تحریم» توضیح می‌دهیم؛ اما حقیقت تلخ این است که ایران بیش از آنکه از بیرون تحریم شده باشد، از درون فلج شده است.
براساس گزارش‌های رسمی وزارت اقتصاد و دیوان محاسبات:
• بیش از ۶۰ درصد پروژه‌های عمرانی کشور با تأخیر بیش از دو سال اجرا می‌شوند،
• حدود ۴۰ درصد ظرفیت صنعتی کشور غیرفعال یا نیمه‌فعال است،
• و میانگین زمان صدور مجوز تولید یا سرمایه‌گذاری در ایران ۱۷ برابر میانگین جهانی است.
آیا این‌ها نتیجه تحریم بیرونی‌اند؟
خیر — این‌ها محصول تحریم داخلی مدیریت، تصمیم و اعتماد هستند.
ما گرفتار نوعی از تحریم درون‌سازمانی هستیم:
تحریم شفافیت، تحریم پاسخ‌گویی و تحریم مسئولیت‌پذیری.
در بسیاری از سازمان‌ها، مدیران از ترس خطا تصمیم نمی‌گیرند؛
کارشناسان سکوت می‌کنند چون شنیده نمی‌شوند؛
و مدیران بالادستی به‌جای اصلاح فرآیند، فقط کمیته‌ی جدید تشکیل می‌دهند.
طبق آمار مرکز پژوهش‌های مجلس،
حدود ۵۵ درصد از ناکارآمدی‌های اقتصادی ایران ناشی از عوامل مدیریتی و نهادی داخلی است،
در حالی که سهم مستقیم تحریم‌های خارجی در تولید ناخالص ملی کمتر از ۲۵ درصد برآورد می‌شود.
یعنی ما عملاً بیش از دو برابر از درون خودمان آسیب می‌بینیم تا از دشمن خارجی.
تحریم بیرونی شاید صادرات را محدود کند،
اما تحریم داخلی، «تصمیم»، «اعتماد» و «خلاقیت» را خفه می‌کند.
سازمان‌هایی که نمی‌توانند در شرایط عادی کارآمد باشند،
در زمان بحران هم نمی‌توانند تاب بیاورند —
نه به خاطر تحریم، بلکه به خاطر ناتوانی در یادگیری، اصلاح و چابک‌سازی.
راه‌حل روشن است:
تا زمانی‌که قفل‌های درونی را باز نکنیم — قفل تصمیم، قفل گفت‌وگو، قفل یادگیری و قفل اعتماد —
هیچ رفع تحریمی از بیرون معجزه نخواهد کرد.
تحریم بیرونی شاید درها را ببندد،
اما این بی‌عرضگی مدیریتی داخلی است که دیوارها را بالا می‌کشد.
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
