پس از آنکه امانوئل مکرون در ژوئیه اعلام کرد که قصد به رسمیت شناختن فلسطین در مجمع عمومی سازمان ملل را دارد، کشورهای بزرگ دیگری نیز به او پیوستند اما جنگ در غزه ادامه دارد و پایانی بر آنچه اکنون نسل‌کشی غزه نامیده می‌شود دیده نمی‌شود.
به گزارش اقتصاددان به نقل از دنیای اقتصاد ، کانادا، بریتانیا، استرالیا و در ادامه فرانسه و پرتغال در اقدامی نمادین در پاسخ به جنگ جاری اسرائیل در غزه و گسترش قلمرو در کرانه باختری اشغالی، فلسطین را به عنوان یک کشور به رسمیت شناخته‌اند.
دیوید لمی وزیر دادگستری و معاون نخست‌وزیر گفت اگرچه به رسمیت شناختن کشور فلسطین از سوی بریتانیا تاثیر فوری اندکی خواهد داشت اما امید به دستیابی به توافق نهایی صلح را حفظ می‌کند. لمی اذعان کرد که این اقدام بحران انسانی را تسکین نمی‌دهد اما افزود که حداقل امکان راه‌حل دو کشوری با وجود کشوری فلسطینی در کنار اسرائیل را زنده نگه می‌دارد.
بریتانیا فلسطین را به عنوان یک کشور به رسمیت شناخته و «انتظار دارد که کشور فلسطین به تعهدات پیشین پذیرفته‌شده توسط سازمان آزادی‌بخش فلسطین (PLO) یا تشکیلات خودگردان فلسطینی (PA)به‌ویژه توافق‌های اسلو، پایبند بماند.» به این معنا که بریتانیا «دولت‌داری فلسطین را بر اساس مرزهای موقت مبتنی بر خطوط ۱۹۶۷ که در مذاکرات آینده نهایی خواهد شد، به رسمیت می‌شناسد.»
جان ویلکس، دیپلمات کهنه‌کار و سفیر سابق انگلیس در قطر، عراق و عمان در یادداشتی برای شورای آتلانتیک نوشته است به رسمیت شناختن کشور فلسطین توسط کر استارمر، نخست‌وزیر، چرخشی بزرگ در سیاست خارجی بریتانیا است. منتقدان این تغییر می‌گویند که این اقدام به نفع حماس است و ژست سیاسی توخالی است. اهمیت تاریخی و دیپلماتیک این گام به هیچ وجه بی‌اهمیت نیست. فلسطینی‌ها این را گامی تاریخی می‌دانند که تا حدی اعلامیه بالفور، که به عنوان زمینه‌ساز دولت اسرائیل دیده می‌شود را متعادل می‌کند و در نتیجه به بریتانیا نفوذ بیشتری به عنوان میانجی صلح می‌بخشد.
حرکت انگلیس و کر استارمر که به نوعی دنباله‌روی از امانوئل مکرون دیده می‌شود با انتقادات مشابهی مواجه است. از زمانی که امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، در ژوئیه اعلام کرد که فلسطین را به رسمیت خواهد شناخت، بیش از شش کشور از این اقدام پیروی کرده‌اند اما او هنوز فاصله زیادی با دستیابی به پیشرفت واقعی در غزه دارد. به عقیده پولیتیکو محدودیت‌های آنچه مکرون می‌تواند در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به دست آورد، آشکار است. قدرت‌های بزرگ اروپایی مانند آلمان و ایتالیا به او نمی‌پیوندند و چشم‌انداز کم‌سویی برای تاثیرگذاری تلاش‌های او بر دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، یا بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، برای پایان دادن به جنگ وجود دارد.
البته رهبران اروپایی در به رسمیت شناختن فلسطین انگیزه‌های سیاسی داخلی قوی نیز دارند. رهبران اروپایی از نیاز خود به همراهی با موج خشم عمومی نسبت به جنگ، که با افزایش تعداد کشته‌ها در غزه شدت می‌یابد، آگاه هستند. نظرسنجی YouGov نشان داده که حمایت عمومی از اسرائیل در اروپای غربی به پایین‌ترین سطح تاریخی رسیده است.
پس از خوش بین‌ها و رسانه‌هایی که نسبت به این اقدام نظر کمتر مساعدی دارند نوبت به بد بین‌ها می‌رسد. محمد المصری، استاد مؤسسه تحصیلات تکمیلی دوحه، به الجزیره گفت که این اقدام بیش از هر چیزی نمایشی است. او گفت: «فکر می‌کنم آن‌ها تحت فشار فزاینده جامعه بین‌المللی و همچنین شهروندان خود برای انجام کاری هستند. به رسمیت شناختن فلسطین به این صورت، به نظر من راه آن‌ها برای گفتن اینکه کاری انجام داده‌اند، بدون برداشتن گامی اساسی است.»
دویچه‌له آلمانی نیز می‌نویسد حتی حامیان فلسطینی‌ها می‌گویند به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان یک کشور، اگر با اقدامات دیگر همراه نشود، ممکن است کافی نباشد. اینس عبدالرزاق، مشاور The Palestine Institute for Public Diplomacy در رام‌الله، در این زمینه می‌گوید: «دولت‌های غربی به ژست‌های نمادین روی آورده‌اند، این در حالی است که فلسطینی‌ها نه به حقی دست می‌یابند نه دولتی دارند، بلکه تنها چیزی که دیده می‌شود شکاف فزاینده بین واقعیت زندگی و نمایش بین‌المللی است.»
با این حال، به رسمیت شناختن فلسطین به این معناست که کشورها اکنون می‌توانند با دولت فلسطین معاهداتی امضا کنند و سفیران رسمی منصوب کنند. ایندیپندنت گزارش می‌دهد بریتانیا حسام زوملوت را به عنوان سفیر فلسطین در بریتانیا به رسمیت خواهد شناخت.
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
