محمدرضا آقاابراهیمی استاد دانشگاه با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : من دوبار به غار علی‌صدر همدان رفته‌ام. بار اول در تیرماه ۱۳۵۷ بود. داخل غار، دو قایق ۶-۵ نفره را با طناب به یک قایق پدالی بسته بودند و یک قایقران داشت که یک نفر از بازدیدکنندگان باید کنارش می‌نشست و پا می‌زد! من، با ۱۴ سال سن، داوطلب شدم و به قایقران، که زحمت زیادی هم برای پا زدن نمی‌کشید، کمک کردم! بار دوم، ۴۱ سال بعد و در شهریور ۱۳۹۸ بود. قایق‌ها عیناً همان قایق‌های ۴۱ سال قبل بودند و داستان قایقران تنها و داوطلب شدن و پا زدن اجباری یکی از بازدیدکنندگان هم عیناً همان! این بار، پسر ۲۲ساله‌ام داوطلب شد و راه قبلی من در غار علی‌صدر را ادامه داد!
سال ۱۳۹۳ برای شرکت در یک کنفرانس تخصصی به لبنان رفته بودم. پس از کنفرانس، و طی سه روز، شرق و شمال و جنوب لبنان را گشتم و از جمله توسط برگزارکنندگان کنفرانس به غار مشهور جعیتا در شمال بیروت، که از غار علی‌صدر بسیار بزرگتر و زیباتر و شگفت‌انگیزتر، و از نظر امکانات گردشگری بسیار پیشرفته‌تر و توسعه‌یافته‌تر است، برده شدیم. برایم بسیار جالب بود که به جای روش مسخرهٔ قایق‌های پایی و طنابی در غار علی‌صدر، در غار جعیتا از قایق‌های ۱۲-۱۰ نفرهٔ الکتریکی استفاده می‌کردند که موتوری برقی (تغذیه‌شده با باتری) داشت و هیچ آلودگی صوتی و دودی ایجاد نمی‌کرد و نیازی هم به زور زدن ملت نداشت! آنجا با خودم فکر کردم که پیشرفت و توسعه و جلب توریست و درآمدزایی از این منبع، عقل و بینش کافی می‌خواهد که …
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
