آنان که ذاتاً «خوب‌اند»،چه «مطلوب‌اند»؛
ولی آنان که می‌کوشند«خوبی خویش» و «معیوبی دگراندیش» را
به عنوان یک «ثبات» برای دیگران «اثبات» کنند،
عمری را در «لاف» و «اتلاف» می‌گذرانند.
آنان که «زیبایی راز گل را با دیدن»
و «فریبایی آواز بلبل را با شنیدن» درک نمی‌کنند،
همیشه در «وهم‌اند» و هیچ «نمی‌فهمند»
و هرگز با «تعریف زبانی» و «توصیف بیانی» چیزی نخواهند فهمید!
بیاییم چون هر «بخرد فراندیش»،با «خرد خویش»
هر «پدیده را ارزیابی» و هر «آفریده را ارزشیابی» کنیم.
