امیرمؤمنان علیه السّلام می فرماید:
فَلَا تَکفُّوا عَنْ مَقَالَهٍ بِحَقٍّ أَوْ مَشُورَهٍ بِعَدْلٍ فَإِنِّی لَسْتُ فِی نَفْسِی بِفَوْقِ أَنْ أُخْطِئَ وَلَا آمَنُ ذَلِک مِنْ فِعْلِی إِلَّا أَنْ یکفِی اللَّهُ مِنْ نَفْسِی مَا هُوَ أَمْلَک بِهِ مِنِّی.
از گفتن حق، از مشورت در عدالت خودداری نکنید، زیرا من خود را برتر از آن نمی دانم که اشتباه کنم و از آن ایمن باشم، مگر آن که خداوند( کسی که به من از خودم مالک تر است) مرا حفظ فرماید.
(نهج البلاغه عبده، ج۲، ص۲۰۱، خطبه۲۱۶؛)
مسئولان جوامع اسلامی اگر امام علی(ع) را مولا و مقتدای خود می دانند، مکلّف و موظّف اند پیوسته خود را در معرض نقد و نصیحت شهروندان قرار دهند و برای تصحیح گفتار و رفتار خویش همواره دغدغۀ جلب رضایت مردم را داشته باشند.زیرا مردم ولی نعمت اند و اراده و آرای مردم فصل الخطاب هر گونه مناقشه و اختلاف نظر است.
امروزه برای تحقّق پایش مردمی بر امور جامعه و نیز برای شنیدن نقدهای مردمی راهی بهتر از آزادی بیان و قلم نیست.بنابراین به نظر می رسد اگر مسئولان واقعاً دغدغۀ جلب رضایت مردم را دارند،باید راه های دسترسی مردم را به رسانه های نوشتاری،شنیداری و دیداری فراهم کنند. البتّه حقّ مردم در تاسیس رادیو و تلویزیون غیرانحصاری توسط احزاب و تشکّل های سیاسی می تواند از مصادیق بارز آزادی بیان باشد.
مسئولانی که ادّعای پیروی از امام علی(ع) دارند،باید صراحتاً متقاضی شنیدن انتقاد باشند.شهروندان حقّ انتقاد دارند،حتّی اگر اشتباه کنند. زیرا انتقاد تا شنیده نشود،صدق و کذب آن برای افکار عمومی روشن نمی شود.
