آنجا که «دستبوسی رواج» دارد و «چاپلوسی،حراج»،
«امیران قصد غارت» دارند و «مدیران،عُقدۀ حقارت».
آنجا که «رسانه‌ها،مُزدور»اند و «سامانه‌ها،سانسور» می‌شوند،
یعنی مسئولان برای مردم «یوغ می‌جویند» و به مردم «دروغ می‌گویند».
جایی که «پینۀ پیشانی» و «پیشینۀ پریشانی»نشانۀ ارزش است،
«پینۀ دستی» و «پیشینۀ پاکدستی» بی‌ارزش است.
آنجا که «کتابخانه‌ها مهجور» است و «کتابخوان‌ها،محصور»،
«جناب جامعۀ جنگی» در «منجلاب فاجعۀ فرهنگی» غوطه‌ور است!
…و جایی که «آیین، سیاسی» و «دین،دیپلماسی»شود،
یعنی «سیاست،دین» را نمی‌شناسد و «ریاست،آیین» را.
شفیعی مطهر
