جعفر بخشی بی نیاز روزنامه نگار و عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت :می گویند از هر چه بترسی سراغ ات را می گیرد و روی سرت آوار می شود. مثل همین بازگشت تحریم‌ها. مثل همین مکانیسم ماشه که رسماً و شرعا و قانونا به جریان افتاد و روند فعالسازی را که با اما و اگر همراه بود ؛ تکمیل کرد. مجوزش را هم شورای امنیت سازمان ملل داد. یعنی ما با کسی شوخی نداریم. یا با ما هستید که باید گوش به فرمان باشید و با نظم جهانی هماهنگ شوید و دست از قلدری و ادعا در منطقه بردارید و یا با ما نیستید که تکلیف تان معلوم است. حالا با این قطعنامه تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران حتمی شد و گور برجام که آقایان فکر می کردند راهی برایش پیدا کرده اند تا به زندگی نکبتی خود ادامه دهد ؛ کنده شد و آرزوها و امیدها تماما به گِل نشست. به معنای ساده ی کلمه این رخداد یعنی زین پس ممکلت و مردم اش شاهد تحریم های همه جانبه ی کشورهای سازمان ملل خواهند بود و فقط از طرف آمریکا تحریم نیست. حالا و اینک در دشوارترین بزنگاه تاریخی ایرانِ خسته و ایرانِ رنجور شاهد تحریم کل کشورهای سازمان ملل خواهد بود.
شکیباییِ واهی و سر گذاشتن ملت در بحث برجام و وعده ی سر خرمن به ملتی گرفتار و منتظر ؛ نهایتا منجر به آشکار شدن خیانت هایی شد که ایران را وارد چرخه‌ای غیر قابل بازگشت از تحریم های مشروع بین‌المللی کرد که نه فقط چنگ در گلوی اقتصاد خواهد گذاشت و عرصه را برای زندگی بسیار سخت و طاقت فرسا خواهد نمود که ایران را کاملا تنها ؛ منزوی و غریب خواهد کرد و کار را به جایی خواهد رساند که ممکن است دیگر بار جنگی خانمان سوز به مراتب بدتر و وحشتناک تر از جنگ ۱۲ روزه در کشور اتفاق بیفتد و کُشت و کُشتاری فجیع را در خیابان ها و کوچه ها به راه بیندازد. ما که پیش از این هم وضعیت خوبی نداشتیم. حالا اما بدتر هم شدیم تا بابت این رخداد فاجعه بار هزینه‌ای غیر قابل جبران به مردم تحمیل شود و زندگی را برایشان زهرتر از زهر کند.
گفته بود نه تقصیر برجام بود نه فشار خارجی که این پیامدِ تلخ و ناگوار نتیجه‌ی قانونِ شعاری مجلس یازدهم و دیپلماسی نابلد در دولت پر ادعای سیزدهم بود. حالا عملا با استفاده از مکانیزم ماشه همه تحریم‌های شورای امنیت علیه ایران دوباره از ده روز دیگر فعال می شود. درست در حالی که ایران و ایرانیان بسیار خسته تر و فقیرتر از بار اولی هستند که این تحریم ها بر علیه آنان اعمال شده بود. ملتی گرفتار که نود درصد آنان لنگِ نان شب شان هستند. ملتی که بی گمان خائنین را نخواهند بخشید و به وقت مقرر از خجالت آنان در خواهند آمد. خصوصا دولت مردانی که تلاش کردند تا با حمله به دولت های قبل بر ناکارآمدی خود سرپوش بگذارند و تنها استراتژی اقتصادی خود را بر آمار سازی و وارونه نمایی استوار کنند. دولتی که فغان و فریاد اقشار ضعیف جامعه را نشنید و مرغ اش یک پا داشت. اگر تکانی به خود می داد و شرائطِ جهانی را درک می کرد و صدای نخبگان و کارشناسان و دلسوزان جامعه را به خوبی می شنید ؛ بی گمان سر از ناکجاآباد در نمی آورد.
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
