هر «انوشۀ انسان» در هر «گوشۀ جهان»،
که در هر «خانواده»،«زاده» می شود،
ناگزیر «همرنگ آن زمان می بالد» و با «فرهنگ آن مکان می سگالد»،
نه «دینش» را خود برمی گزیند و نه «آیینش» را.
بنابراین هیچ «دَیّان» بدون ارزیابی همۀ «ادیان»،
نمی تواند «دین خویش» را «برترین کیش» بنامد.
پس هر گونه «تعصّب» و «تصلُّب»ورزیدن،
دربارۀ هر «باور بکری» بدون «داور فکری»
نه تنها «خردگریز»،که «بخردستیز» است!
☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸☘️🌺🍃🌸
انوشه: بی مرگ، جاوید ،خوش و خرّم
سگالیدن: اندیشیدن،فکرکردن
دیّان: پاداش دهنده،حاکم،قاضی،به حساب رسنده
تصلُّب: سخت شدن،سفت شدن
بکر: دست نخورده،اول هر چیز
