به گزارش مجله اقتصاددان آقای دکتر مجید سجادی پناه , عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی نوشت : تصور کنید همین لحظهای که در حال خواندن این سطرها هستید، یا به خنده فرزندتان نگاه میکنید، فوتونهای نوری که از چهره شما و محیط اطرافتان بازتاب مییابند، با سرعتی سرسامآور (نزدیک به ۳۰۰ هزار کیلومتر در ثانیه) زمین را ترک میکنند. این آغاز سفری بیبازگشت به عمق کیهان است.
این یک فرضیه علمی تخیلی نیست؛ یک واقعیت محض فیزیکی است. نور، حامل اطلاعات است و وقتی از زمین دور میشود، تصویری از “اکنونِ ما” را با خود به فضا میبرد. این یعنی تاریخ ما، نه فقط در کتابها، بلکه به صورت یک فیلم سینمایی بیانتها، لایه به لایه در حال پخش شدن در گستره گیتی است.
اگر میتوانستیم همین حالا با سرعتی فراتر از نور در فضا سفر کنیم و ناظری در نقاط مختلف بکاریم، آنها با تلسکوپهایی فرضی چه میدیدند؟
فاصلهٔ ۱۰ سال نوری → زمینِ سال ۱۳۹۵ را میبینند (دولت روحانی، برجام تازه امضا شده)
فاصلهٔ ۴۴ سال نوری → زمینِ سال ۱۳۶۱ (جنگ ایران و عراق در اوج خودش)
فاصلهٔ ۴۶ سال نوری → انقلاب ۵۷، دقیقاً لحظهٔ ورود امام خمینی به ایران
فاصلهٔ ۸۰ سال نوری → سال ۱۳۲۰، اشغال ایران توسط متفقین و استعفا و تبعید رضاشاه
فاصلهٔ ۱۰۰ سال نوری → سال ۱۳۰۵، رضاشاه تازه تاجگذاری کرده
فاصلهٔ ۱۲۵ سال نوری → مشروطه، ستارخان و باقرخان در تبریز
فاصلهٔ ۱۴۰ سال نوری → سال ۱۲۶۴ شمسی، ناصرالدین شاه هنوز زنده است، تهران دیوار دارد و دروازههایش شبها بسته میشود!
فاصلهٔ ۱۷۰ سال نوری → زمان فتحعلیشاه و عباس میرزا
فاصلهٔ ۲۳۰ سال نوری → نادرشاه افشار تازه هند را فتح کرده و تخت طاووس را آورده
فاصلهٔ ۳۰۰ سال نوری → صفویه، شاه عباس بزرگ در اوج قدرت
فاصلهٔ ۵۰۰ سال نوری → تیموریان، هرات پایتخت فرهنگی جهان
فاصلهٔ ۲۵۰۰ سال نوری → زمان کوروش و داریوش، پاسارگاد و تخت جمشید تازه ساخته شدهاند
فاصلهٔ ۶۵ میلیون سال نوری → دایناسورها هنوز روی زمین راه میروند!
این فیلم هیچوقت تمام نمیشود و هیچوقت پاک نمیشود. تا ابد در فضا ادامه دارد
این ایده که «تمام تاریخ جهان در فضا ضبط شده و تا ابد پخش میشود»، از نظر فیزیک نظری کاملاً صحیح است. ما حقیقتاً در یک «آرشیو ابدی» زندگی میکنیم که هیچ دادهای در آن پاک نمیشود.
این واقعیت خیرهکننده، پرسشی جاهطلبانه را در عصر فناوری مطرح میکند: آیا در آیندهای دور، هوش مصنوعیهای فوق پیشرفته، مجهز به تلسکوپهایی عظیم (شاید به وسعت یک منظومه شمسی)، میتوانند این «فیلم» را بازبینی کنند؟ آیا میتوان از این دادههای نوریِ ضبط شده در فضا، برای بازسازی دقیق تاریخ استفاده کند؟
شاید ما زنده نباشیم تا روزی برسد که انسان بتواند این «فیلم کیهانی» را دانلود کند و به خوراکِ حافظهٔ ماشینهای هوشمند تبدیل نماید؛ اما همین تصور، باری فلسفی و اخلاقی سنگینی بر دوشمان میگذارد. اینکه بدانیم هر لبخند و هر اشک، هر تصمیم کوچک و هر جنایت بزرگ، هر فداکاری خاموش و هر لحظهٔ زیسته، در قالب نور از زمین جدا میشود و در تار و پود جهان جاودانه میماند.
این آگاهی میگوید:
هیچ عمل ما واقعاً گم نمیشود.
ما بازیگران صحنهای هستیم که شاید هرگز بازپخش نشود،
اما نگاتیوش ــ خاموش و پراکنده در عمق فضا ــ تا ابد باقی خواهد ماند؛
در گاوصندوق سرد و بیانتهاى کیهان.
این حقیقت شبیه چیست؟
شبیه زمزمهای است که از دور میگوید:
طوری زندگی کن که اگر روزی نورِ امروزت به چشمان فردایی رسید، شرمسار نباشی.
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
