جعفر بخشی بی نیاز روزنامه نگار و عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : اطرف مان را اگر خوب و با دقت ببینیم ؛ آن قدر کار برای انجام دادن هست که قطعا وقت و زمان برای آن کم خواهد آمد. کوهی از مشکلات از گذشته روی زمین است که فقط درایت و تخصص و همت می خواهد که جابجا شود. با چرخاندن زبان توی دهان حتی یک مُشت خاک هم از زمین برداشته نمی شود. باید از نخبگان و اهل فن خواست و حتی برایشان فرش قرمز پهن کرد که به میدان بیایند و این وضعیت آشفته را سروسامان دهند. اینها گفتند و نشان دادند که عملا در انجام کار توان ندارند. هستند اما انگار نیستند. که اگر بودند روز به روز کوه مشکلات بزرگ و بزرگ تر نمی شد.
حالا اما مسعود پزشکیان از رهبر انقلاب درخواست کرده اجازه دهند تا کارمندان ساعت ۹ صبح سر کار بیایند و ساعت ۱ ظهر هم به خانه بروند. یعنی فقط ۴ ساعت کار. چرا که رییس جمهور می گوید ما که کاری انجام نمی دهیم. یعنی اصلا کاری نداریم که انجام بدهیم. تازه همان چهار ساعت هم باید کم شود و به دو ساعت تقلیل پیدا کند. همین حالا بر اساس آمارهای نظام اداری کشور ؛ حدود ۳ میلیون نفر فقط در قوه مجریه کشور مشغول به کار هستند. قوه قضاییه و قوه مقننه را هم به آن اضافه کنید. و برخی مجموعه هایی که به این سه قوه متصل اند و از آنها جیره و مواجب می گیرند را هم به آمار بیاورید.
حالا اگر ساعت کاری را کم کنیم مثلا بازده کار بالا می رود ؟ خروجی خوب می شود ؟ کار مردم راه می افتد ؟ اصلا بحث ساعت کم یا زیاد نیست. در حقیقت اراده ای برای انجام کار نیست. انگیزه ای نیست. آینده ای نیست. امیدی نیست. همان مقدار ساعت کاری را هم بسیاری از کارکنان با نق و نوق انجام می دهند. با طلب کاری. با عصبانیت و پرخاشگری. با بد اخلاقی. انگار باعث این همه بدبختی و مشکلات این مردم اند. مردمی که غالبا در ادارات سرگردان اند و هی وعده ی امروز و فردا می گیرند. ساعت کار کم یا زیاد هیچ دخلی به نتیجه ی کار ندارد. این جا انصاف و وجدان و انگیزه مهمترین عامل بی کاری ست. چیزی که در خیلی از ادارات وجود ندارد. تمام !
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
