علی انوری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : کارت‌های رفاهی متصل به اوراق گام با شعار حمایت از معیشت مردم و رونق تولید معرفی شدند، اما امروز نشانه‌های روشنی از واگرایی هدف و نتیجه دیده میشود.
افزایش سقف تا ۵۰۰ میلیون تومان و بازپرداخت ۲۴ ماهه در ظاهر تصمیمی حمایتی است، اما وقتی ساختار شفاف نباشد، همین ابزار به سکوی جدیدی برای منافع مافیای اقتصادی تبدیل میشود.
تاخیرهای طولانی در پرداخت به تأمین‌کنندگان، اعتبارسنجی‌های سطحی، قراردادهای مبهم، انحصار فروشگاه‌های پذیرنده و هزینه‌های پنهان بازپرداخت باعث میشود زنجیره تأمین آسیب ببیند و تولیدکننده واقعی زیر فشار نقدینگی خرد شود.
در طرف دیگر، بازنشسته یا کارمندی که با امید به این کارت‌ها خرید کرده، با اقساط بلندمدت و هزینه‌های پنهان مواجه است که عملاً او را بدهکارتر می‌کند.
مشکل در خود «ایده حمایت» نیست، در اجرای غیراصولی و نبود نظارت است؛ جایی که ابزار حمایتی به ابزاری برای گردش پول میان واسطه‌ها و نهادهای تبلیغاتی تبدیل میشود، نه توسعه تولید.
وقتی حتی تبلیغات تلویزیونی این طرح‌ها با مشارکت بازیگران مالی و با هزینه تأمین‌کننده انجام میشود، باید پرسید سهم واقعی مردم از این حمایت کجاست؟
ابزارهای مالی باید بازوی تولید باشند، نه جیب پرکن مافیا.
اگر قرار است کارت رفاهی ادامه پیدا کند، شفافیت، نظارت مؤثر و پاسخگویی درباره کارمزدها و پرداخت‌ها باید در صدر اصلاحات باشد ، وگرنه این سیاست، نه رفاه می‌آورد و نه گام مثبتی در اقتصاد.
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
