ناصر بورد عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت :چرا پس از چند دهه هنوز گازهای فلر در آسمان مناطق نفتی کشور می‌سوزد؟
با گذشت بیش از نیم قرن از آغاز بهره‌برداری صنعتی از منابع نفت و گاز در ایران، هنوز هم شعله‌های سرکش فلر در آسمان مناطق نفت‌خیز کشور می‌سوزند؛ نمادی از فرصتهای سوخته، آلودگی‌های زیست‌محیطی، و ناکارآمدی‌های ساختاری.
فلر چیست و چرا می‌سوزد؟
فلرینگ (Flaring) فرآیندی است که طی آن گازهای همراه نفت، به جای جمع‌آوری و استفاده، در مشعل‌هایی سوزانده می‌شوند. این گازها شامل متان، اتان، پروپان و سایر ترکیبات قابل‌احتراق‌اند که در صورت مدیریت صحیح می‌توانند به منابع انرژی، خوراک پتروشیمی یا حتی صادرات تبدیل شوند.
دلایل استمرار فلرینگ در ایران
– نبود زیرساخت‌های جمع‌آوری و فرآورش گازهای همراه
بسیاری از میادین نفتی کشور، به‌ویژه در مناطق جنوب غربی، فاقد تجهیزات لازم برای جداسازی، انتقال و استفاده از گازهای همراه هستند.
– فرسودگی و قدیمی بودن تأسیسات نفتی
بخش قابل‌توجهی از تأسیسات نفتی ایران قدمتی چند ده‌ساله دارند و به‌روزرسانی آن‌ها نیازمند سرمایه‌گذاری کلان و فناوری پیشرفته است.
– تحریم‌های بین‌المللی و محدودیت‌های سرمایه‌گذاری خارجی
تحریم‌ها مانع ورود فناوری‌های نوین و سرمایه‌گذاران خارجی برای توسعه پروژه‌های کاهش فلرینگ شده‌اند.
– عدم اولویت‌دهی به محیط‌زیست در سیاست‌گذاری انرژی
در بسیاری از برنامه‌های توسعه‌ای، کاهش فلرینگ به عنوان یک هدف ثانویه در نظر گرفته شده و توجه کافی به آثار زیست‌محیطی آن نشده است.
– چالش‌های اقتصادی و نبود انگیزه مالی برای جمع‌آوری گازهای فلر
در شرایطی که فروش نفت خام درآمد اصلی کشور است، سرمایه‌گذاری در جمع‌آوری گازهای همراه ممکن است از دید برخی تصمیم‌گیران توجیه اقتصادی نداشته باشد.
پیامدهای زیست‌محیطی و اقتصادی فلرینگ
– آلودگی هوا و تهدید سلامت عمومی
انتشار گازهای گلخانه‌ای، ذرات معلق و ترکیبات سرطان‌زا، سلامت ساکنان مناطق نفت‌خیز را به خطر انداخته است.
– اتلاف منابع انرژی
سالانه میلیاردها متر مکعب گاز قابل‌استفاده در فلرها می‌سوزد؛ گازی که می‌توانست برق تولید کند، خانه‌ها را گرم کند یا به صادرات برسد.
– افزایش ردپای کربن و آسیب به اعتبار بین‌المللی کشور
ایران یکی از کشورهای دارای بالاترین نرخ فلرینگ در جهان است، که در گزارش‌های جهانی به عنوان یک چالش زیست‌محیطی مطرح می‌شود.
راهکارها و مسیر پیش‌رو
– توسعه واحدهای جمع‌آوری و فرآورش گازهای همراه
– جذب سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی با مشوق‌های اقتصادی
– اصلاح سیاست‌های انرژی با محوریت پایداری و محیط‌زیست
– استفاده از فناوری‌های نوین مانند مینی‌پالایشگاه‌ها و سیستم‌های بازیافت گاز
– آموزش و فرهنگ‌سازی در میان مدیران و تصمیم‌گیران حوزه انرژی
– عدم استفاده از شرکتهای کاغذی که توان. علمی و فنی. و مالی ندارند و فرصتهای پیش رو را می‌سوزانند در مناقصات واگذاری جمع آوری گازهای مشعل که نمونه های آن متاسفانه خساراتی را باعث شده است
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
