بی توجهی مسوولان وزارت بهداشت و درمان بالاخره باعث شد تا پرستاران این بار برای اینکه صدای خود را به گوش آنها برسانند دست از کار بکشند. اتفاقی که تقریبا در تمام این سال‌ها در هنگام نارضایتی و عدم توجه به مشکلات پرستاران رویه‌ای محال به نظر می‌رسید. اما حالا طی روزهای گذشته پرستاران بیمارستان‌های دولتی شیراز در اعتراض به وعده‌هایی که بهمن ماه به آنها داده شد و تا کنون به مرحله اجرا در نیامده است به‌طور همزمان دست از کار کشیدند. البته به گفته برخی منابع خبری این اتفاق در یاسوج و فسا هم رخ داده و حالا باید دید مسوولان وزارت بهداشت و درمان چه راهکاری برای رفع این بحران اتخاذ می‌کنند. خبرها همچنین حکایت از سفر معاونت پرستاری وزارت بهداشت ودرمان به شیراز دارد ولی تا کنون هیچ خبری در مورد تبعات سفر این مقام مسوول منتشر نشده است. بسیاری از این پرستاران کار در شرایط نامساعد را بیشتر از توقف کار باعث بروز خطر و مشکل برای سلامت بیماران می‌دانند و معتقدند عدم توجه به خواست آنها افزایش ساعات کار، اضافه کار اجباری و بی توجهی به توانایی ذهنی و جسمی پرستاران باعث می‌شود تا بیماران در معرض انواع خطرات به دلیل کیفیت پایین خدمات درمانی که از بیمارستان‌ها و توسط پرستاران دریافت می‌کنند، قراربگیرند.
پرستاران همیشه مورد ظلم واقع شده اند
به گزارش اقتصاددان به نقل از تجارت نیوز ، الهه پرستار بیمارستان چمران در رابطه با دلایل اعتراض پرستاران بیمارستان‌های دولتی این شهر می‌گوید: تنها پرستاران شیراز نیستند که دست به اعتراض زده‌اند در فسا و یاسوج هم این اتفاق رخ داده است. در واقع ظلمی که به پرستاران در تمام این سال‌ها رفته حالا خودش را نشان می‌دهد. وقتی بهمن ماه سال گذشته مسوولان وزارت بهداشت و درمان به شیراز آمدند و برای ترمیم حقوق تحت عنوان فوق‌العاده خاص نیم درصد پرستاران وعده‌هایی دادند و با گذشت ۷ ماه از آن روزها هیچ کدام وعده‌ها اجرایی نشده است پرستاران تصمیم گرفتند این بار تا روش شدن وضعیت خود دست از کار بکشند.
این پرستار در پاسخ به این سوال که وضعیت بیماران با این وضعیت چه می‌شود اظهار می‌دارد: در حال حاضر مساله اینجاست که با وجود کمبود نیروی پرستار در بیمارستان‌های دولتی و اضافه کاری‌های اجباری و ساعات کار طولانی قطعا میزان خطا نیز در ارایه خدمات افزایش پیدا می‌کند و به همین دلیل این کار به نفع در نهایت به نفع بیماران هم تمام می‌شود. الهه می‌افزاید: در حال حاضر تمامی عمل‌های جراحی به جز عمل‌های اورژانسی لغو شده‌اند. هیچ کدام از ما نمی‌خواستیم که مساله تا این حد بحرانی شود اما وقتی حق اضافه کار اجباری ما از ۲۰ هزار تومان به ۲۲ هزار تومان افزایش پیدا کرد نشان داد که مسوولان هیچ علاقه‌ای به رفع مشکلات پرستاران ندارند.
تقلیل نیم درصد فوق العاد خاص پرستاران به ۴ دهم درصد
فریبرز یکی دیگر از پرستاران معترض می‌گوید: مساله اینجاست که حساسیت کار پرستار به عنوان کسی که در خط مقدم سلامت فعالیت می‌کند برای مسوولان برج نشین اصلا اهمیت ندارد. وزارت بهداشت و درمان در تهران سه برج دارد و مسوولان در آن برج‌ها ساکن هستند و از وضعیت سختی که ما پرستاران با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم هیچ اطلاعی ندارند. در همه جای دنیا وقتی قرار است بین فعالان حوزه بهداشت و درمان اولویت‌بندی صورت بگیرد پرستاران همیشه اولویت اول هستند اما متاسفانه در کشور ما پرستاران در هیچ لیستی اولویت ندارند. او می‌افزاید: همین مسوولان وزارت بهداشت و درمان در زمان کرونا به پرستارانی که قرار داد ۸۹ روزه داشتند وعده استخدام دادند اما به محض تمام شدن شرایط اضطرار ۷ هزار نیروی پرستار تعدیل شدند. حالا ما از مسوولان می‌خواهیم که به خواست‌های ما توجه کرده و بدون دادن وعده‌هایی که اجرایی نمی‌شوند مشکلات ما را حل و فصل کنند. باید به حقوق مادی و معنوی پرستاران احترام بگذارند. این پرستار همچنین خواستار اجرای درست تعرفه‌ها برای پرستاران و احترام به حقوق مادی و معنوی آنها شده و می‌گوید: فشار‌های روحی و رسیدگی نکردن به نیازهای مادی و معنوی پرستاران موجب شده تا بیشترین مهاجرت‌ها مربوط به پرستاران باشد. چرا باید ما شرایط زندگی و حقوق ماهیانه بیش از ۶ هزار دلار در کشورهای دیگر را رها کنیم و در ایران با حقوق ماهی ۲۰۰ دلار زندگی کنیم که حتی جوابگوی نیازهای معمولی ما در یک ماه هم نیست.
دفاع از حقوق‌مان حق قانونی ما پرستاران است
عاطفه پرستار بیمارستان نمازی شیراز نیز در این رابطه می‌گوید: متاسفانه مسوولان وزارت بهداشت و درمان به جای اینکه به دنبال حل مشکلات پرستاران باشند به دنبال این هستند تا با شناسایی پرستاران معترض و مرعوب ساختن آنها کاری کنند که دیگر پرستاران هم جرات و جسارت اعتراض را نداشته باشند. او می‌افزاید: این آقایان فراموش کرده‌اند که دفاع از حقوق‌مان حق قانونی ما پرستاران است و اگر قرار باشد با تهدید به اخراج و تبعید و معلق شدن از کار حقوق خود را نادیده بگیریم هم به خودمان ظلم کرده ایم هم به بیمارانی که قرار است جانشان را به ما بسپارند. عاطفه می‌گوید: برای بسیاری از ما تامین امرار معاش بسیار سخت شده است. چرا باید حق مسکن پرستاری ۱۰۰ هزار تومان باشد. از سال ۱۴۰۰ تا کنون ۱۰ نفر از همکاران من مهاجرت کرده‌اند. ۶ نفر به مشاغل دیگر روی آورده‌اند و شغل پرستاری را برای همیشه ترک کرده‌اند و ۴ نفر از آنها نیز ترجیح دادند به جای اینکه بعد از ۱۵ سال تجربه برای ماهی ۱۳ میلیون تومان سلامت جسمی و روانی خود را به خطر بیندازند خانه‌نشین شوند.
مشکل صنفی که نگاه امنیتی به آن می‌شود
این پرستار در بخش دیگری از سخنان خود می‌گوید: متاسفانه بارها و بارها از سوی مسوولان عنوان کردن مشکلات صنفی با نگاه امنیتی مورد بررسی قرار گرفته است. در حالی که ما هیچ راه دیگری برای بیان مشکلات خود جز تجمع‌های اعتراضی نداریم ولی عمدتا بعد از این اتفاق تعداد قابل توجهی از پرستاران مورد توبیخ قرار می‌گیرند که این مساله نه تنها مشکل را حل نمی‌کند که به مشکلات موجود دامن می‌زند. همین مساله باعث می‌شود تا کمبود نیروی پرستار در بیمارستان‌ها روز افزون شود.
بیماران قربانی وعده‌های پوچ می‌شوند
محمد شریفی‌مقدم، دبیر کل خانه پرستار در این باره می‌گوید: مساله اینجاست که اولین وظیفه دولت‌ها تامین سلامت و امنیت مردم است اما می‌بینیم که متاسفانه سال‌هاست سلامت بیماران بازیچه وعده‌های توخالی مسوولان شده است. پرستاران تمام تلاش خود را کرده‌اند. آنها در دوران پاندمی کرونا از جان مایه گذاشتند اما همین مسوولان به‌رغم وعده استخدام، بعد از پایان پاندمی تمام این پرستاران را تعدیل کردند. محمد شریفی‌مقدم ادامه می‌دهد: ما بارها به عنوان مدافع حقوق پرستاران به مسوولان در این باره هشدار داده بودیم؛ ما از سر دلسوزی چنین روزهایی را پیش‌بینی و از مسوولان وزارت بهداشت و درمان تقاضا کردیم نسبت به خواسته‌های پرستاران ترتیب اثر بدهند اما در نهایت بی‌توجهی‌ها کار را به جایی رساند که الان پرستاران با وجود حضور بیمار در بیمارستان‌ها دست از کار کشیده‌اند.
حقوق ۲۰۰ دلاری پرستاران ایرانی و ۶ هزار دلاری دیگر کشورها
او توضیح می‌دهد: هر از گاهی مسوولان در مورد مهاجرت پرستاران و مشکلاتی که این امر ممکن است برای حوزه بهداشت و درمان به وجود بیاورد حرف‌هایی مطرح می‌کنند اما به این مساله توجه ندارند که وقتی پرستار ایرانی حقوق دریافتی‌اش در ماه ۲۰۰ دلار است در حالی که ساعات کاری و اضافه کارش خیلی بیشتر از پرستارانی است که در کشورهای اروپایی و امریکایی کار می‌کنند و از طرفی هم هر روز باید با مشکلات معیشتی دست و پنجه نرم کند چرا نباید برای دریافت حقوق ۲هزار یورویی در آلمان یا ۶ هزار دلاری در امریکا و کانادا به این کشورها مهاجرت نکند. دبیر کل خانه پرستار می‌افزاید: این افراد هم انسان هستند و نیازهایی دارند. در همین سرزمین با همین تورم بالا زندگی می‌کنند و مشکلات معیشتی متعددی مقابل خود می‌بینند.
تفاوت ۳۰۰ برابری کارانه پزشک و پرستار
دبیر کل خانه پرستار ادامه می‌دهد: چرا باید در این شرایط حق کارانه یک پزشک ۱۰۰ برابر یک پرستار باشد اما در اکثر کشورهای دنیا در نهایت این کارانه اگر برای پزشکی ۱۲ هزار دلار است قطعاً برای پرستار ۶ هزار دلار خواهد بود. در ایران کارانه یک پزشک که البته در اکثر مواقع هم در اتاق جراحی حضور ندارد و کار را به رزیدنت‌هایش می‌سپارد ۳۰۰ میلیون تومان است اما کارانه همان پرستار در همان اتاق عمل سه میلیون تومان. اگر این اسمش تبعیض فاحش نیست پس چیست؟
هیچ کدام از مطالبات پرستاران جدی گرفته نشده است
او اضافه می‌کند: مساله اینجاست که تابه‌حال هیچ کدام از مطالبات پرستاران اعم از تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، کارانه، برداشتن اجبار اضافه‌کار در ازای ساعتی ۲۰ هزار تومان که البته تازگی به ۲۲ هزار تومان افزایش پیدا کرده، حقوق پایین و دریافتی‌ای که از تمامی کارکنان دولت پایین‌تر است و امنیت شغلی تحقق نیافته است.
تهدید و اخراج پرستار چاره کار نیست
شریفی‌مقدم در پایان به مساله تهدید و اخراج پرستارانی که اعتراض می‌کنند اشاره می‌کند و می‌گوید: طی سه سال گذشته هیات نظارت دانشگاه‌های علوم پزشکی که افراد این هیات هم از داخل همین دانشگاه انتخاب می‌شوند تعداد قابل توجهی از پرستارانی را که به شرایط موجود اعترض داشته‌اند احضار و به انواع مجازات‌ها از قبیل تبعید، معلق کردن به مدت ۶ ماه یا بیشتر و حتی اخراج محکوم کرده‌اند. سوال اینجاست وقتی شما حق مسکن پرستاری را ۱۲۰ هزار تومان در نظر می‌گیرید، چطور انتظار دارید این پرستار هیچ اعتراضی به شرایط کاری و معیشتی خود نکند؟
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
