ابوالفضل بابادی شوراب، سردبیر جنوب کشور سایت تحلیلی خبری اقتصاددان نوشت:
به تازگی سریال سووشون که از پلتفرم های خانگی در حال پخش می باشد دارای سکانس هایی بوده که ظاهراً در آن به قوم معظم لر توهین شده، همین موضوع موجب جریحه دار شدن احساسات لرها گردیده، قطعا توهین به هر قومی خصوصا قوم ریشه دار لر محکوم است.
ضمن اینکه اخیرا دولت ایالات متحده و شخص پرزیدنت دونالد ترامپ، لیست اقوام ایرانی که می‌توانند بخاطر قومیت شان شرایط مناسب تری برای گرفتن شهروندی آمریکا داشته باشند را تکمیل و بروزرسانی نموده و در این لیست تکمیلی، نامی از قوم لر نیست.
برآیند مطالب بالا نشان می دهد که ما در کشور خودمان مورد استهزاء قرار می‌گیریم و در آمریکا که نماد غرب است اصولاً به چشم نمی آییم.
ما در مرکز نفت زاده شده ایم اما جدا از سالهای اولیه کشف نفت آن هم بصورت موردی در شهرهایی خاص لرنشین، بطور کلی از توسعه شهرنشینی و کسب امکانات شهری کنار گذاشته شدیم.
شوربختانه نسل قبلی و امروز هم، گرفتار شده در نوستالژی های کرفس و کلخونگ و برنو و مغرور از فتوحات اجدادی قندهار و تهران، نه تنها هیچ راه حلی برای مشکلات امروز خود نیافته که اصولاً چالش های پیش روی جامعه خود را منکر شده و از آغاز صورت مسئله را پاک کرده است.
اما در حقیقت ما لرها نه قربانی رفتار اقوام دیگر هستیم و نه عملکرد حکومت های ۲۰۰سال اخیر ما را به این روز رسانده، بلکه ما قربانی بی تدبیری گذشتگان و بی خیالی نسل امروز خود می باشیم. اگر دمکرات ترین حکومت ها در ایران سرکار بود و اگر در دور تا دور ۱۰۰ کیلومتری مردم لر، اقوام دیگر زیست نمی کردند، مادامی که ما لرها اینگونه که می اندیشیم بیندیشیم وضع مان همین خواهد بود.
ما تعصبات و رسومات ایلی را برای نمایش فردی خودمان در میان جامعه خودمان استفاده می کنیم، گویی که دنیای ما تنها در کوه های زاگرس خلاصه می شود، اما باید بپذیریم یک جهان و هفت میلیارد و خورده ای انسان دیگر کره زمین ما را مشاهده می کنند، به ما بعنوان سفیران فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی قوم لر نگاه می کنند و می اندیشند ولو در ظاهر منکر وجود ما بشوند.
اما درد ما لرها این است که مردمانی هستیم که می خواهیم پوزه برادر و پسرعمو را به خاک بمالیم، به جای آنکه از تجمیع نیرو و اندیشه قومی برای ارتقای جامعه و سپس وضعیت فردی خود سود ببریم.
اما نکند یک سریالی و فیلمی به ما توهین کند، راحت ترین و ساده ترین و نمایشی ترین کار را انجام می دهیم، یک بلندگو بدست گرفته و از رشادت های قوم لر در طول تاریخ سخن می‌گوییم و توهین به لرها را محکوم می کنیم و بعد هم می‌رویم نهار خود را صرف می کنیم.
اندیشه ای برای آینده نداریم، از تشکیل اتاق فکر ها و تینک تنک های تخصصی برای آسیب شناسی و راه حل یابی جامعه لر گریزانیم، بر طبل طایفه گرایی و عصبیت کور میزنیم، پتانسیل خود را برای تضعیف همتباران دیگر بکار می گیریم، به ظرفیت ها و پتانسیل های موجود گردشگری و دامپروری سرزمین لر بی توجهیم و از بروزرسانی و بالا بردن کیفیت شان غافلیم.
متاسفانه باید گفت ما هیچ در هیچ، دور خودمان تاب می خوریم.
