اقتصاددان :خبر احتمال بازنشستگی وارن بافت، انگار یه مکث باشه روی یکی از طولانی‌ترین و مؤثرترین فصل‌های تاریخ سرمایه‌گذاری؛ فصل مردی که از دل اوماهای ساکت، شد «اوراکل بازارها».
بافت از همون کودکی یه چیزایی رو بهتر از بقیه می‌فهمید. شش سالگی کوکاکولا می‌فروخت، یازده سالگی اولین سهمش رو خرید. تو سنی که بقیه دنبال دوچرخه بودن، اون دنبال صورت مالی شرکت‌ها بود.
نقطه‌ی عطف؟ آشنایی با بنجامین گراهام؛ مردی که «حاشیه امن» رو بهش یاد داد. ولی بافت فقط یه شاگرد نبود. آموزه‌های گراهام رو با نگاه فیلیپ فیشر ترکیب کرد و رویکردی ساخت که بعدها شد مدل طلایی سرمایه‌گذاری: «بخر، بفهم، نگه دار.»
سال ۱۹۶۵، یه شرکت نساجی نیمه‌جان به اسم برکشایر هاتاوی رو خرید؛ شرکتی که بعدها ازش به‌عنوان بدترین سرمایه‌گذاری عمرش یاد کرد. ولی همین اشتباه، بذر یکی از بزرگ‌ترین امپراتوری‌های مالی دنیا شد. بافت برکشایر رو تبدیل کرد به پلتفرمی برای خرید کسب‌وکارهایی که می‌فهمید و بهشون باور داشت. شرکت‌هایی واقعی، با سود واقعی، که سال‌ها بدون دخالت می‌تونستن رشد کنن. برکشایر شد خونه‌ی کسب‌وکارهای ماندگار — از شکلات‌فروش‌ها تا شرکت‌های انرژی — جایی که سرمایه‌داری، حوصله می‌خواست، نه هیجان.
از سیز کندیز و کوکاکولا تا اپل و گایکو، داستان همه یکی بود: کسب‌وکارهای قابل فهم، مدیرهای درست‌کار، مزیت رقابتی واقعی، و قیمت منطقی. یعنی خرید یه تکه از آینده، ولی با تخفیف امروز.
سبک بافت یه ویژگی حیاتی داشت: خسته‌کننده بودن! نه دنبال استارتاپ‌های فانتزی رفت، نه سودای یه‌شبه داشت. حتی وقتی بازار می‌لرزید، اون صبور بود. شعارش؟ «وقتی بقیه می‌ترسن، حریص باش.»
با این حال، اهل تغییر هم بود. کسی که سال‌ها به فناوری بدبین بود، توی ۲۰۱۶ بزرگ‌ترین سرمایه‌گذاری تاریخش رو روی اپل انجام داد. نه از روی هیجان، بلکه چون فهمید اپل، همون کوکاکولای نسل دیجیتال شده.
بافت فقط یه سرمایه‌گذار نبود؛ یه رهبر هم بود. اهل دخالت نبود، اهل اعتماد بود. تفویض اختیارش از جنس بلوغ فکری بود، نه بی‌خیالی.
و شاید یکی از بخش‌های کمتر دیده‌شده‌ش، تعهدش به بازگردوندن ثروتش به جامعه‌ست. قول داد ۹۹٪ دارایی‌شو ببخشه. نه برای پرستیژ، بلکه از سر وظیفه.
حالا که حرف بازنشستگی‌اش وسطه، یه سؤال جدی تو هواست: بعد از بافت، چی می‌مونه؟ شاید یه شرکت چندصد میلیارد دلاری. شاید فلسفه‌ای از سرمایه‌گذاری با انضباط. ولی مهم‌تر از همه، یه درس: ثروت، همیشه از هیجان نمیاد. گاهی از صبر میاد، از فهم، از نخریدن.
و این، میراث بافت برای ماست.
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
