اقتصاددان : معمای افزایش وابستگی به واردات در شرایط کاهش درآمد ها در شرایط تحریم در آینه آمار موجود
دوره‌های تحریم ایران
دوره اول (۱۳۹۰–۱۳۹۲) :
افزایش نرخ ارز و نوسانات شدید اقتصادی
پس از انتخابات ۱۳۹۲، ثبات نسبی با توافق ژنو و برجام حاصل شد
این دوره حدود دو سال طول کشید و فشار اقتصادی کمتر بود
دوره دوم (۱۳۹۷–اکنون) :
خروج آمریکا از برجام و شروع سیاست فشار حداکثری
کاهش شدید صادرات نفت ایران (زیر ۵۰۰ هزار بشکه)
تداوم تحریم‌ها بعد از تغییر دولت آمریکا، اما افزایش درآمدهای نفتی
تأثیرات جنگ اوکراین، کرونا، جنگ غزه بر سیاست‌های اقتصادی
طولانی‌تر از دوره اول (حدود هفت سال)
2 تحولات درآمد ارزی و واردات
در دوره دوم، مشخص نیست میزان دقیق درآمدهای ارزی، اما شاخص واردات افزایش چشمگیری داشته:
۱۳۹۹: ۳۹ میلیارد دلار
۱۴۰۰: ۵۰ میلیارد دلار
۱۴۰۱: ۵۶ میلیارد دلار
۱۴۰۲: ۶۷ میلیارد دلار
۱۴۰۳: ۷۲ میلیارد دلار (احتمالاً بالاترین میزان تاریخی)
رشد شدید نیازهای وارداتی در شرایط تحریم
3 تفاوت ساختاری دهه ۸۰ و سال‌های اخیر
دهه ۸۰ :
نرخ ارز ثابت، ولی تورم وجود داشت
کاهش نرخ ارز موثر باعث افزایش واردات
رشد درآمد سرانه
سال‌های اخیر:
نرخ ارز ثابت نبوده، کاهش نرخ ارز موثر ناچیز
درآمد سرانه افزایش چندانی نداشته، در برخی سال‌ها کاهش شدید
نرخ فقر افزایشی، قدرت خرید کاهش یافته
ناسازگاری آمارها با وضعیت اقتصادی مردم
اعداد با هم نمی‌خواند….
در شرایط کاهش درآمد و افزایش سطح فقر این حجم از افزایش واردات از کدام منابع تامین می شود؟
دست اندازی به صندوق توسعه ملی چقدر در این روند تامین درآمد نقش دارد؟
شوک درمانی ها و تحمیل تورم بر مردم و دست اندازی به جیب مردم چه سهمی از این روند تامین درآمد دارد؟
روندهای آینده فروشی چقدر اثر گذار است؟
مقصد و جامعه هدف این واردات کجاست؟ و کدام گروه ها هستند؟
برندگان افزایش وابستگی به واردات چه گروه هایی هستند؟
دکتر حسین رجب پور
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
