احسان اله باقری عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : با وجودی که سیاست خارجی کشورمان بر پایه عزت، حکمت و مصلحت است ولی دولتمردان مسیری سلیقه ای را در پیش گرفته اند که ادامه نافرجامی های تکرار شده از جمله هزینه های یکطرفه ایران در برجام بی فرجام است.
بدیهی است که معادلات سیاسی و اصول و قواعد ریاضی را در روابط بین المللی و سیاست خارجی نباید نادیده بگیریم و یا با عواطف و احساسات غیرکارشناسی و شخصی، امنیت ملی کشور و مردم را به مخاطره بیندازیم و الا تمام دستاوردهای ۳ ساله تقویت و توفیقات کشور در دولت شهید رئیسی را ناشیانه به باد می دهیم و برمی گردیم به همان شرائط اسفبار سابق.
بد نیست نگاهی به عملکرد چند ماهه سیاست خارجی کشور بیندازیم:
۱. برای عمده مردم روشن است که تمام زیرساخت های تقویت ارتباطات منطقه ای با اعراب و چین و روسیه(ائتلاف شرق)، محصولات به ثمرنشسته دولت قبل است که خوشبختانه ادامه آن توسط دکتر پزشکیان هم تا حدودی پذیرفته شده و دنبال می شود ولی اینها جهش و عملکرد جدیدی و متوقعانه ای از دولت جاری نیست.
۲. بدون هیچگونه اعلام و درخواستی از طرف مقابل و یا کسب امتیازی و دریافت فشاری، به طور یکطرفه جنجال آمادگی مذاکره و کنار گذاشتن سلاح و حتی تعهد به کنارگذاشتن امنیت هسته ای مردم و کشورمان هستیم و قبل از هر امتیازگیری، دستمان را برای امتیاز امنیتی و معقول خالی می کنیم و هزینه های انجام شده را ناکام می گذاریم در حالی نیازی به ابراز و طرح این پیشنهادات و تعهدات یکطرفه زیانبار نیست و اصولا اهرمی هم برای لزوم مذاکره طرف مقابل باقی نگذاشته ایم.
روشن است که اگر عاملی برای ورود طرف مقابل به برداشتن تحریم ها وجود نداشته باشد و همین بضاعت های اقتدار و حرکت ایران به سمت بازدارندگی هسته ای را ناکام، برباد داده و به حراج بگذاریم دیگر هیچ انگیزه ای برای دشمن در رفع تحریم باقی نمی ماند جز تحمیل خواسته ها و تحریم های جدید بدون هزینه.؛ پس تنها اهرم مذاکره و رفع تحریم همین بضاعت های اقتدار و حرکت ایران به سمت بازدارندگی هسته ای است.
از طرفی دیگر، کشور به شدت تحت تهدیدهای خصمانه و احتمال تعرضات هسته ای دیوانگانی چون نتانیاهو و ترامپ است که حتی با احتمال بسیار ضعیف باید جدی گرفته شود.
احتمال و اختیار و تهدید و عمل به قتل عام مردم دست آن هاست که در عمل هم نشان داده اند و جلوداری جز قدرت بازدارندگی وجود ندارد کی و کجا تاریخ ما از سلاح هسته ای یا سلاح کشتار جمعی برای نابودی مردم بی گناه در جنگ ها استفاده کرده ایم که در سخنرانی های مهم خود، با آن اعلام مخالفت و برائت می کنیم؛ امام ما که در جنگ با صدام هم حاضر به استفاده از اهرم تلفات انسانی در شهرهای عراق نشد.
۳. تجربه نشان داده است که مذاکره با اروپائی ها که هیچ استقلال و اعتبار اجرائی برای ما ندارد و وابستگی و مراودات ما با کل اروپائی ها هم در حد یک کشور کوچک همسایه نیست که آنقدر برایمان اهمیت داشته باشد و حالا که عملکرد تنشی دولت ترامپ هم فرصتی برای کم کردن بدون هزینه و تعهد و تنش های ساختگی ما با اروپائی هاست و این موضع گیری های یکطرفه کور و زیانبار فقط دادن تعهدات یکطرفه و بی نتیجه به کسانی است که اصلا مشکلی جدی یا منافعی مشترک هم با ما نداشته و در آینده هم نخواهند است که حالا شنونده باشند و گوش شنوائی برای کاهش تنش با ما داشته باشند و حتی تکرار اعلام علاقه ما به آمریکا و اعتماد به ادعای مذاکره با شخص ناقض برجام، فقط دادن فرصت تعهدات و امتیازات جدید یکطرفه و بی نتیجه به طرف مقابل است که با اصرار خودمان در حال تکرار و جریان التماسی و عملیاتی شدن است که ابدا توصیه و سفارش نمی شود.
۴. حداقل مسیر درست این است که سعی کنید با خونسردی و آرامش و سکوت، مشکلات داخلی خصوصا تثبیت ارزش پول ملی و مردمی سازی حاکمیت را مدیریت و دنبال کنید و بگذارید طرف مقابل، پس از ناکامی از فشار و تحریم و با اعلام خواسته معقول، ضرورت مذاکره را تشخیص،درک و اعلام پیشنهاد معقول کند.
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
