کشور ما نیاز زیادی به ذغال سنگ به خصوص در بخش فولاد دارد و بیش از نود و پنج درصد زغال سنگ ایران برای همین بخش است.
نکته قابل توجه این است که بیش از شصت درصد ذغال سنگ ایران از راه واردات تامین می گردد و تنها حدود سی و پنج درصد آن در کشور ما تولید می گردد. علت این موضوع عدم سرمایه گذاری بر روی معادن ذغال سنگ در ایران است و همین عدم سرمایه گذاری سبب کمبود تجهیزات و کاهش ایمنی گردیده است.
فاجعه ای که در طبس اتفاق افتاد به این دلیل بود که دو کانال به یکدیگر وصل شده بودند و تنها اگر هر کدام از این کانال ها دارای تهویه ی مناسبی بودند شاید حادثه در معدن c فقط اتفاق می افتاد و به معدن b نمی رسید؛ و این اتفاق دردناک رخ نمی داد. که دلیل این موضوع همان فقدان سرمایه گذاری کافی و عدم ایمنی است.
نکته ی قابل توجه آنکه اگر این اتفاق در شیفت صبح یا بعد از ظهر اتفاق می افتاد حتی ممکن بود که تعداد عزیزانی که در این حادثه از دست دادیم بسیار بیشتر می شد و حتی به صد نفر نیز می رسید و علت کمتر شدن تلفات، افتادن این اتفاق در شیفت شب بود.
نیاز کشور ما به زغال سنگ اجازه نمی دهید که از این معادن بگذریم و حتی به دلیل کمبود برق و گاز این احتمال وجود دارد که در صورت سرمایه گذاری کافی به سمت تولید چهل و حتی پنجاه درصدی برویم. حتی برخی کارشناسان پیشنهاد داده اند که تعدادی نیروگاه تولید برق را هم به صورت ذغالی بسازیم که همین موضوع نشان وضعیت نامناسب کشور ما در بخش گاز و فرآورده های آن است.
این در حالی است که امروزه دنیا به سرعت در حال دوری از ذغال سنگ است که دلیل این موضوع، هم به خاطر تاثیر مخرب زیست محیطی آن است و هم به دلیل اینکه هزینه ی ایمنی آن بسیار بالاست که در کشور ما به دلیل کاهش هزینه تصمیم به صرفه جویی هزینه در بخش ایمنی گرفتند.
دکتر محمد رسولی(وکیل و نویسنده ی کتاب حقوق اقتصادی)
