غدیر،نمادِ مردم‌سالاری

غدیر ، نه یک روز عام و برکۀ آرام ، که یک تاریخ تمام است .

غدیر یک پیچ سرنوشت‌ساز تاریخ است .

در این روز ، سرنوشت روشن بشریّت با زلال آب‌های «غدیر» گره خورد .

هر قطرۀ آن بلور مذاب، یک سینه سخن در دل و یک آبشار زلال عرفان بر زبان دارد.

در غدیر، زنجیر رقّیّت بشر از هم گسست و یوغ اسارت انسان درهم شکست .

غدیر با تثبیت حاکمیّت «الله» پدیدۀ حاکمیّت انسان بر انسان را برانداخت

و نیرنگ خودکامگان را نقش بر آب ساخت .

منشور غدیر ، اصل « وَلاتَکُن عَبدَ غَیرِک قَد جَعَلکَ اللهُ حُرّاً » را بر تارک تاریخ نگاشت

و با همین اصل ، کرامت انسان را پاس داشت .

آرمان غدیر بر این بود که واژه‌های خودکامگی ،سلطه‌گری ،سلطه‌پذیری ،خشونت‌ورزی،

اباحی‌گری ، تملّق ، چاپلوسی ، ستمگری ، ستم‌پذیری ، و…. را از قاموس بشریّت بزداید

و راه و رسم حق‌گرایی ، انسان‌دوستی ، مردم‌سالاری ، عدالت‌خواهی ، ستم‌ستیزی،

آزادی‌خواهی ، حقوق‌مداری ، مشارکت‌پذیری ، مشارکت‌جویی ، شایسته‌سالاری ،

امانتداری ، صراحت و صداقت سخن، رفق و مدارا ، ساده‌زیستی و همۀ ارزش‌های

عالی اسلامی و انسانی را نهادینه سازد.

مکتب غدیر ، سعۀ صدر ، تحمّل عقیدۀ مخالف و ظرفیّت بالا را از ابزار مدیریّت و رهبری

می‌داند ( آلَهُ‌ الرّیاسهِ سَعَهُ الصَّدرِ ) .

در این مکتب ، مسند حکومت و زمامداری ، نه یک طعمه و شکار ، که یک امانت الهی

است و حاکم در برابر خدا و خلق باید پاسخگو باشد:

( اِنَّ عَمَلکَ لَیسَ لَکَ بِطُعمَه وَ لکِنّهُ فی عُنُقِکَ اَمانَه ) .

مرام غدیر : « با دوستان مروّت ، با دشمنان مدارا » است .

مولای برگزیدۀ غدیر حتّی اجازۀ بدرفتاری با دشمنان خونی خود را نمی‌دهد .

او تاکید می‌ورزد که :

« پس از من خوارج را نکشید ، زیرا آن که به طلب حق درآید و راه خطا پیماید ،

همانند آن نیست که باطل را طلبد و بیابد و بدان دست گشاید .»

بنیانگذار مکتب غدیر ، انتقاد و پرسشگری و عدالت‌خواهی را از حقوق مردم و

پاسخگویی ، خدمتگزاری و احساس مسئولیت را از وظایف و تکالیف حاکمان می‌داند.

«با من ، آن گونه که با خودکامگان سخن می‌گویند ، سخن مگویید و چونان که با تندخویان

رفتار می‌کنند ، از من کناره نگیرید . با ظاهرسازی و ریا با من آمیزش نکنید و شنیدن

سخن حق را بر من سنگین مپندارید . نمی‌خواهم مرا بزرگ انگارید ، چه آن کسی که

شنیدن سخن حق بر او گران باشد و اجرای عدالت بر او دشوار بود ، کار به حق و

عدالت‌کردن بر او دشوارتر است .پس از گفتن حق یا رای‌زدن در عدالت کوتاهی نکنید.»

و در جای دیگر ،پای فراتر نهاده ،چاپلوسان را رانده ،حق‌گرایان گزنده را ترجیح می‌دهد:

« آن کسی را بر دیگران برگزین که سخن تلخ حق را به تو بیشتر بگوید و در آنچه می‌کنی

یا می‌گویی و خدا آن را از دوستانش ناپسند می‌دارد ، کمتر تو را یاری‌کند .»

سلطان سریر غدیر و ابرمرد عرصۀ تدبیر در دفاع از حقوق انسانی یک شهروند تا بدان

جا پیش می‌تازد که ، قاضی خود را به سبب این که صدایش بلندتر از ارباب رجوع بوده

است ، عزل می‌کند . امام علی(ع) به ابوالاسود دولی می‌فرماید :

« اِنّی رَاَیتُ کلامکَ یَعلوا کلام خَصمکَ ».

در بینش غدیر ، انسانیّت انسان ارزش دارد ، نه مواضع سیاسی ، عقیدتی و فکری او .

خالق این بینش به مالک اشتر می‌فرماید :

« مردم دو گروه‌اند : یا مسلمان‌اند ، که برادر تو هستند ، یا غیرمسلمان ، که در آفرینش

با شما یکسان‌اند . »

و در دفاع از حقوق دگراندیشان بدان پایه اصرار می‌ورزد که هشدار می‌دهد :

« هرکس اقلّیّتی را بیازارد ، قطعاً مرا آزرده است ! »

آغازگر نظام غدیر ؛ حاکم را نه تنها مُطاع خلق ، که مطیع خالق و خلق نیز می‌داند:

« هرگز مگو : من فرمانروایم . باید حکم رانده و بی‌چون و چرا پیروی شوم .

چه ، آن کسی که چنین مشی و مشربی و چنین سیستم و نظامی دارد ،

روان را ناهنجار ، دین را ناروا و جامعه را ناپایدار می‌سازد . »

او راز هلاکت و نابودی جامعه را در فقر و فلاکت مردم می‌داند و رمز فقر آنان را ،

قدرت‌گرایی و ثروت‌اندوزی اقلّیّت می‌شمارد .

….و برای تحقّق این گونه آرمان‌ها بود که با تایید الله و به دست رسول‌الله (ص) ،

امیرالمومنین علی (ع) به عنوان شایسته‌ترین نامزد فرمانروایی بر جامعۀ پس از پیامبر

به مردم معرّفی شدند .

البتّه سکوت ۲۵ ساله امام علی(ع)و همیاری و مشاورت صادقانه و صمیمانۀ ایشان با خلفای هم‌عصر خود مویّد پذیرش قواعد دموکراسی و مردمساری از سوی ایشان است.

این روز فرخنده و حکومت خجسته ، بر همه نیک‌اندیشان و سبزکیشان جهان مبارک باد .

امید که در پرتو رهبری‌ها و رهنمودهای این پیشوای پرواپیشگان و امیر پرهیزگاران بتوانیم

آرمان‌های بلند انسانی و اسلامی را تحقّق بخشیم.