جعفر بخشی بی نیاز روزنامه نگار و عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : امسال در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در شهر بیست میلیونی نیویورک درها به روی پاشنه ی دیگری چرخید و رخدادها نه در مسیر عادی و روتین که اکثر آنها با خود بهت و شگفتی به همراه داشت تا از خود مجمعی متفاوت بسازد. از محدود کردن هیئت ایرانی برای عدم حضور در مراکز خرید در نیویورک و شهر گردی و عیاشی تا صندلی های خالی هنگام سخنرانی رییس جمهور ایران ؛ تا خرابکاریِ هم زمان در لحظه ی ورود ترامپ به سالن در حین سخنرانی و بسیار اتفاقات دیگر که هرگز فاش نشد و در کارنامه ی سازمان به سمت بایگانی رفت تا نقص ها همچنان پوشیده و پنهان باقی بماند. این اتفاقات همه و همه گویای آن بود که مجمع چنان که می خواست بار از جلسه بردارد و دنیا را از نو تکانی دوباره بدهد ؛ نتوانست. آدمهای مطرح از سراسر جهان در این مجمع حضور داشتند. جلسات هم ساعتهای متمادی صبح و عصر برگزار شد. دیدارها در اتاق های باز و گاها بسته انجام شد. اما دست پختِ مجمع ؛ مردم جهان را راضی نکرد و دست آورد مهم و دندان گیری به همراه نداشت. خاصه آن جا که ترامپ با انتشار پستی تند اتفاقات رخ داده در هنگام سخنرانی خود در سازمان ملل را خرابکاری عمدی خواند و خواستار تحقیقات فوری در این زمینه شد.
رییس جمهور آمریکا گفت این یک رسوایی بزرگ است. پله برقی که به طبقه اصلی محل سخنرانی می‌رفت ناگهان با صدای جیغ متوقف شد. کسانی که این کار را کردند باید بازداشت شوند. بعد هم وقتی مقابل میلیون‌ها بیننده ی تلویزیونی در سراسر جهان و رهبران مهم حاضر در سالن ایستاده بود تله پرومپترم از کار افتاد. و سومین رخداد که قلب ترامپ را اندوهگین کرد این بود که بعد از پایان سخنرانی به او گفتند که سیستم صوتی در سالن کاملاً قطع بوده و رهبران جهانی چیزی از حرفهای او نشنیده‌اند. ترامپ گفت آنها باید از خودشان خجالت بکشند. من نسخه‌ای از این نامه را برای دبیر کل می‌فرستم و خواهان تحقیقات فوری در این زمینه هستم. اما ترامپی که حرف زد و کسی نشنید چون سیستم صوتی قطع شده بود در مقایسه ی با حرفهای پزشکیان که سیستم صوتی وصل بود و جز تعدادی محدود مابقی سالن را ترک کرده بودند در یک مورد مشترک است. جهان حرفهای دروغ را نمی پذیرد. چه سیستم قطع باشد و چه سیستم وصل. چه سخنران ترامپ باشد چه پزشکیان.
کسانی که به پزشکیان ارادت قلبی دارند و از توبره ی او به مناصب و جایگاه های مهمی در کشور رسیده اند سخنرانی پزشکیان را در بوق و کرنا کردند و آن را بسیار ستودند. توپوق های فراوان رییس جمهور باسواد ایران را هنگام سخنرانی ندیدند و نتوانستند به این سوال کلیدی پاسخ دهند که چطور قبل از ایراد سخنرانی آن هم در جای مهمی چون مجمع سازمان ملل متحد وی این برگه ها را در خلوت خود یک بار نخوانده بود تا کلمات برایش آشنا باشد و هنگام خواندن به مشکل نخورد و این طور گیج نزند. گرچه اگر درست هم می خواند اتفاق جالب توجهی در سالن رخ نمی داد. سالن که خلوت بود و همان هایی که در سالن هم نشسته بودند داخل گوشی های تلفن همراه خود مشغول چت بازی بودند. محتویات سخنرانی هم از همه جا بود جز ایران. جز فقر مردم ایران. جز مشکلات هزار توی مردم مستمند و ندار. جز ناکارآمدی خود پزشکیان در اداره ی امور کشور و کسانی که در تیم او حضور دارند. جز وضعیت اقتصادی فشل و وامانده ی کشور. پزشکیان از خجالتِ مردم فلسطین و غزه در آمد و تصاویر کشته های جنگ را عیان کرد. کاش تصاویر ملتی گرفتار ؛ خشمگین و عصبانی و کلافه را هم رونمایی می کرد تا جهان ایران را کمی بهتر بشناسد.
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
