اقتصاددان : معرفی کتاب در تنهایی توسط سازمان مردم نهاد نخبگان ایران
درآمدی بر رمان کوتاه «در تنهایی»
ترجمه‌شده در فرانسه با عنوان Lieutenant de Dieu sur Terre (سرجوخه خدا بر روی زمین)
بقلم دکتر شاهرخ علیمرادیان و زنده‌یاد تقی تقی‌پور
رمان «در تنهایی» در مرز میان فلسفه و ادبیات ایستاده است؛ اثری که به‌ظاهر روایتی ساده از زندگی انسانی تنهاست، اما در ژرفا، کاوشی است در چهارمین بُعد وجود: ایمان، عشق، و آگاهی. این کتاب که ترجمه فرانسوی آن با استقبال چشمگیر در پاریس روبه‌رو شد، اکنون در چاپ دوم خود توسط انتشارات آدمیت در دسترس خوانندگان فارسی‌زبان قرار گرفته است.
قهرمان داستان، خانی، انسانی است در حاشیه جهان. زاده فقر، اما برخوردار از ایمانی خلل‌ناپذیر. او در ویرانه‌های تنهایی و انزوا، جهانی از عشق و شفقت می‌سازد. از گفت‌وگوهای درونی او با خویشتن و با مخاطب خاموشش، رشید، نقشه‌ای از روان انسان معاصر ترسیم می‌شود؛ انسانی که میان رنج و معنا، میان واقعیت و خیال، در جستجوی رستگاری است.
سبک اثر، تلفیقی استادانه از رئالیسم اجتماعی و سورئالیسم شاعرانه است. نویسندگان با مهارتی کم‌نظیر، میان خاک و افلاک، میان شور زمینی و تمنای آسمانی پل می‌زنند. در پسِ فضای محلی و فولکلور خراسان، ساختاری روان‌کاوانه تنیده شده است که با نظریهٔ «زیستی ـ روانی ـ اجتماعی ـ روحانی» (Bio-Psycho-Socio-Spirituel) پیوند می‌خورد و انسان را موجودی چندلایه و چندبعدی معرفی می‌کند.
در «در تنهایی»، ایمان نه آموزه‌ای دینی، بلکه نیرویی روانی است؛ درمانی در برابر اضطراب و بی‌معنایی. خانی در خاموشی خود، همان «خلیفه خدا بر زمین» است که با صبر، عشق و شهامت، معنا را از دل رنج برمی‌کشد. این رمان، تجسم آیهٔ کهن است:
«من چیزی می‌دانم که شما نمی‌دانید.»
در میان آثار معاصر، «در تنهایی» از معدود رمان‌هایی است که در عین کوتاهی، مخاطب را به تجربه‌ای فلسفی و وجودی فرامی‌خواند. اثری که می‌توان آن را نه صرفاً داستان، بلکه آیینه‌ای از سیر روح انسان دانست؛ آیینه‌ای که هرکس، در آن چهره‌ی خویش را بازمی‌بیند.
به روایت: کامران طهماسبی زاده
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
