جای رای دهندگان کجاست؟!

طی روزهای آتی تا برگزاری مرحله دوم انتخابات و روزهای بعدتر و فرو نشستن گرد و غبار‌ها، «سیاست» حرف اول و آخر را در فضای جامعه ایران خواهد زد و صف‌بندی‌ها و بحث و گفت‌وگو‌ها حول آن خواهد چرخید. در زیر پوست اما نبض مشکلات و بحران‌های اقتصادی به عنوان علامت اصلی حیات و سلامت زندگی روزمره مردم تندتر خواهد زد، چراکه با تزلزل و بی‌ثباتی مدیریت‌ها به واسطه تغییر بالاترین مقام اجرایی کشور و در فاصله این تغییر و تحول، نااطمینانی‌ها تشدید و چرخ بروکراسی دولتی در کشوری که دولت نقش اساسی در همه امور زندگی مردم دارد، کندتر از هر زمان دیگری خواهد چرخید و می‌توان حدس زد فشار بر زندگی و کاروکسب مردم سخت‌تر شود که البته شاید امری ناگزیر است.
مهم اما سوی دیگر ماجرا و نگاه نامزد ریاست‌جمهوری و جریان حامی وی به نوع رابطه با جامعه است و اینکه دولت آتی می‌خواهد چگونه رابطه‌ای با جامعه برقرار کند؟ آیا نگاهش به این رابطه همچنان از بالا به پایین خواهد بود و اینکه بحران‌های بزرگ اقتصادی، اجتماعی و سیاسی را از طریق بروکراتیک و دستگاه اداری حل و فصل کند و مردم صرفا مشتریان یا طرف تقاضا باشند و خیال‌شان آسوده که دولتمردان جدید کار ملک و میهن را به سامان و مثلا قیمت کالاها و خدمات را کاهش و اشتغال و رفاه را افزایش و کم آبی و بی‌برقی و بی‌گازی و…را با برنامه‌های خود حل و فصل خواهند کرد و به اصطلاح «رویافروشی»؟ یا آنکه با صداقت از ابعاد بزرگ این ابرچالش‌ها با مردم سخن گفته و اعلام خواهند کرد که بدون حضور و مشارکت جامعه، این بحران‌ها غیرقابل حل است و رفع موضعی و مقطعی آنها به تشدیدشان در آینده نه چندان دور و عمیق‌تر شدن زخم‌ها خواهد انجامید، فلذا اتخاذ تصمیمات سخت و اصلاحات ساختاری یک ضرورت است؟
به گزارش اقتصاددان به نقل از تعادل ،   اصل مساله به نظر همین امر و نوع انتخاب دو نامزد انتخابات در این دو راهه است و نه البته دوگانه‌سازی‌های کاذب «دیو و دلبر»! صداقت و راستگویی و دروغ نگفتن در سیاست معنایی جز این ندارد که فرد منتخب مردم رودررو با همین مردم، ابعاد مشکلات و هزینه‌های شاید سنگینی که برای حل آنها باید پرداخت را در میان نهاده و از آنان استدعا کند که او و گروه همکارانش (قوه مجریه) را در این مسیر همراهی کنند و تنها نگذارند . طریقی برای اتخاذ تصمیمات سخت اما خوب در مقابل تصمیمات آسان اما بد!
جامعه‌ای که طی به خصوص چند سال اخیر و پس از حوادث ۹۶ و ۹۸ و جنبش ۱۴۰۱ هزینه‌های بسیار سنگینی پرداخته بی‌شک حاضر است با چنین فرد و دولتی همکاری و همراهی کند و سهم بالای خود را چه با اعتماد به تصمیمات و سیاست‌های اصلاحی دولت جدید و چه از طریق بر عهده گرفتن نقشی متناسب با توانمندی خود بپردازد. مقدمه آن البته آن است که اولا باور داشته باشد که «ماشین رای‌سازی» نیست و دیگر آنکه متقاعد شود که سکاندار بعدی امور جامعه «هم می‌داند و هم می‌خواهد و هم می‌تواند». دانش و خواست و اراده‌ای که با انجام گفت‌وگوی ملی و ایجاد فضای بازتر سیاسی و از طریق فراهم کردن زمین بازی برای نقش‌آفرینی مردم با تامین حقوق بنیادین و آزادی‌‌های فردی و اجتماعی‌شان در قالب نظمی قانونی برآمده از اراده‌های آزاد و برابر شهروندان و حق انتخاب آنان عینیت می‌یابد. جایی که سیاست و اقتصاد به هم گره می‌خورند و باز کردن گره بحران‌ها را ممکن می‌سازند والا با بازیگری صرف دولت بدون حضور و مشارکت جامعه در این بازی بزرگ، جز شکست و سرخوردگی مردم و تشدید انفعال آنان نتیجه‌ای حاصل نخواهد شد که چنین مباد!

مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.

ع