جعفر بخشی بی نیاز روزنامه نگار و عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت : اسدالله علم نخست وزیر ایران بود. تعریف می کند از همان روزهای قدیمی که هنوز شاه در ایران برو بیایی داشت و قدرتی. خاصه در تمامِ منطقه به ویژه در میان اعرابِ بادیه نشین. می گوید روزی حاکم دبی به دعوت شاه آمد ایران. یک ظهر بهاری ناهار در کنار شاه در کاخ نیاوران بودیم. از هر دری حرفی زدیم و چیزی گفتیم. خصوصی هم پچ پچ هایی با هم کردند. من بعدا از شاه پرسیدم : شيخ راشد آل مكتوم حاکم دبی کلا چطور آدمی بود و چه صحبت هایی با شما داشت. شاه در جوابِ من گفت : این شخص نسبت به دیگر عرب ها در منطقه بسیار روشنفکر و مترقی تر است. به زبان انگلیسی کاملا مسلط است. از ما در راه پیشرفت دبی درخواست كمک کرده تا دبی هم مثل کشور ایران آباد شود. حتی از ما خواسته کنترل امنیت آنها را ما به دست بگیریم.
به گمانم بهترین و عالی ترین تعریف از کشور دبی را همین شاهرخ خان بازیگر هندی گفته. که دبی شهری ست که روی شجاعت و باور به ناممکن ها ساخته شده. همان بازیگر شاخص در کشور هفتاد دو ملت که یک برج تجاری ۵۵ طبقه در شهر دبی به نام اوست. یک برج تجارى منحصر به فرد در خیابان لوکسِ شیخ زائد که همه ی واحدهایش در همان روز افتتاحیه یک جا فروخته شد. کشوری که امروز نماد توسعه و تجمل است و برای تمامِ ثروتمندان دنیا فرش قرمز پهن کرده. همان کشور عربی که از شاهِ درخواست کرده بود تا رمز و راز این پیشرفت و توسعه را به آنها هم بیاموزد تا این آبادانی و توسعه در امارات متحده ی عربی هم هویت پیدا کند. حالا وضعیت دبی با ایران نه قابل مقایسه است و نه می شود به گردِ پای او هم رسید. حاکمی که تمامِ هم و غم اش را برای آبادانی مردم گذاشت تا از بیابان های تفت زده ی دبی یک شهر آرمانی و فوق استثنایی در جهان بسازد.
حتی به زبان هم نمی شود دبی را توصیف کرد. قیاسی خنده دار است اگر تهرانِ امروز با دبی مقایسه شود. مستنداتِ به جا مانده و تصاویر و فیلم ها از دیروزِ دبی کاملا مشحصات و اصالتِ این کشور را رونمایی می کند. و تا به آن جا می رسد که بعد از ۴۷ سال امروز شهری و کشوری را در منطقه به تماشا بنشینیم که گویی ابر شهر فضایی ست. جوری که پول دارهای دنیا را به آغوش گرفته و برایشان عالی ترین ایام را رقم زده. ما در این ۴۷ سال از کجا به کجا رسیدیم و دبی از کجا به کجا. حالا ما دور ایستاده ایم. خیلی دور و شاهدیم و داریم می بینیم کشوری که حسرت داشته مثل ایران باشد و توسعه و پیشرفت و نمادهای ترقی را به دیار خود منتقل کند ؛ امروز در چه جایگاه ویژه ای در دنیا قرار گرفته و چه زندگیِ آرام و درستی را برای مردمش تامین کرده است. حق دارند بالا بنشینند و آقای منطقه باشند. نوشِ وجودشان.
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
