مدرنیزاسیون چین در بخش بهداشت و درمان با پیشرفت اساسی ناشی از اصلاحات دولت، نوآوری فناورانه و یک زیرساخت بهداشتی-درمانی در حال توسعه مشخص شده است.
گذار از یک مدل مراقبت بهداشتی پایه و اشتراکی به یک سیستم پیشرفته‌تر و عادلانه‌تر نشان دهنده تحول اقتصادی و اجتماعی گسترده‌تری است که چین طی چندین دهه تجربه کرده است.
«وزارت بازرگانی»، «کمیسیون ملی سلامت» و «سازمان ملی محصولات پزشکی» چین با انتشار بخشنامه‌ای مشترک در تاریخ هشتم سپتامبر (18 شهریور) از طرح‌هایی خبر دادند که به سرمایه گذاران خارجی اجازه فعالیت بیمارستان‌ها در «پکن»، «تیانجین»، «شانگهای»، «نانجینگ»، «سوجوئو»، «فوجوئو»، «گوانجو» و «شن‌جن» و همچنین کل جزیره «های‌نان» را می‌دهد.
این بخشنامه با این حال تاکید دارد که سرمایه گذاران خارجی اجازه ندارند بیمارستان‌های دولتی را خریداری کنند یا مشاغل مرتبط با طب سنتی چین را اداره کنند.
این تصمیم کاملا با اهداف «چین سالم 2030» تطابق دارد که یک برنامه راهبردی با هدف گسترش طیف خدمات مراقبت‌های بهداشتی، ترویج سبک زندگی سالم‌تر و ایجاد یک نظام سلامت قوی تا سال 2030 است.
این اقدام یک تغییر چشمگیر در چشم انداز بهداشتی و خدمات درمانی چین محسوب می‌شود. نظام سلامت چین به عنوان دومین اقتصاد بزرگ جهان و کشوری که جمعیتش به سرعت در حال پیر شدن هستند طی سال‌های اخیر با فشاری شدید مواجه بوده است. دولت چین با باز کردن درها به روی ارائه دهندگان خدمات بهداشتی و درمانی خارجی، در حال انجام یک حرکت جسورانه و راهبردی است که به طور بالقوه قادر است نه فقط بخش سلامت، بلکه کل فضای سرمایه گذاری را تغییر دهد.
منافع این سیاست محسوس و آشکار است. سال‌ها شهروندان چینی که امکانش را داشتند برای دریافت درمان پزشکی به خارج سفر می‌کردند. کشورهایی مثل آمریکا، ژاپن و آلمان مقاصد اولیه برای کسانی بوده که به دنبال خدمات اختصاصی، فناوری‌های پزشکی پیشرفته خدماتی بودند که ممکن است به طور گسترده در چین در دسترس نبوده باشد.
اجازه دادن به بیمارستان‌های خارجی برای راه‌اندازی امکانات به صورت محلی، با ارائه دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی در سطح جهانی بدون نیاز به سفرهای بین‌المللی پرهزینه، به صورت مستقیم به مشکل فوق می‌پردازد.
به علاوه، این اقدام نشان‌دهنده تلاش‌های گسترده‌تر چین برای مدرنیزاسیون و اصلاح نظام سلامت است، که به دلیل ناکارآمدی، ظرفیت بیش از حد در بیمارستان‌های دولتی و نابرابری‌های منطقه‌ای در کیفیت مراقبت‌ها خود را نشان داده است.
اجازه دادن به بیمارستان‌های خارجی در مراکز شهری بزرگ مانند پکن، شانگهای، گوانجو و شن‌جن تأییدی است که تخصص جهانی می‌تواند نقش مهمی در پر کردن شکاف‌های زیرساخت‌های سلامت چین ایفا کند.
این سیاست راه را برای رقابت سالم میان ارائه دهندگان داخلی و بین‌المللی هموار می‌کند که می‌تواند بیمارستان‌های حلی را به بهبود استانداردهایشان سوق دهد.
بیمارستان‌های خارجی همچنین مدل‌های مدیریت سلامت پیشرفته، نظام بهره برداری مدرن روش‌های جدید مراقبت از بیمار را با خود خواهند آورد که متخصصان و موسسات پزشکی چینی منتفع می‌سازند. این تبادل ایده‌ها احتمالا استاندارد کلی سلامت را در چین ارتقاء خواهد داد و آن را در مقیاس جهانی رقابتی می‌کند.
در چارچوب سیاست اقتصادی گسترده‌تر، اجازه دادن به فعالیت چنین بیمارستان‌هایی سیگنالی است مبنی بر اینکه چین حتی با پیچیده‌تر شدن محیط ژئوپلیتیک جهانی همچنان به باز کردن بازارهای خود متعهد است.
این اقدام نشان می‌دهد که چین ارزش تخصص و سرمایه گذاری خارجی را نه فقط در تولید یا فناوری بلکه در حوز‌ه‌هایی که مستقیما بر زندگی روزمره مردم تاثیر می‌گذارد را درک می‌کند.
این سیاست، در حالی که به ظاهر بر سلامت متمرکز است اما پتانسیل ایجاد اصلاحات بیشتر در سایر بخش‌ها، از داروسازی تا فناوری پزشکی را دارد.
این اقدام همچنین می‌تواند فرصت‌هایی برای همکاری میان بازیگران داخلی و بین‌المللی در حوزه‌های دیگر شامل پژوهش، آموزش پزشکی و پزشکی از راه دور خلق کند.
نهایتا تصمیم چین برای اجازه دادن به بیمارستان‌های کاملا تحت مالکیت کشورهای خارجی یک گام برجسته و به‌هنگام در پرداختن به چالش‌های سلامت خود است.
این اقدامی که می‌تواند منافعی ملموس از لحاظ کیفیت و دسترسی به ارمغان آورد اما اقدامی است که باید با دقت مدیریت شود تا اطمینان حاصل گردد نه فقط به ثروتمندان، بلکه به تمام اقشار جمعیت خدمت می‌کند.
این طرح اگر متفکرانه اجرا شود، می‌تواند لحظه‌ای کلیدی در سفر چین به سمت یک نظام سلامت بازتر، مدرن‌تر و عادلانه‌تر باشد، نظامی که ممکن است به مرور زمان به الگویی برای سایر کشورهای در حال توسعه تبدیل شود که با چالش‌های مشابه سلامت دست و پنجه نرم می‌کنند.
ز
