آیا رمزارزها ثروت را از فقرا به ثروتمندان منتقل می‌کنند؟

 بانک تسویه حساب‌های بین‌المللی (BIS) هشدار داده که گسترش استفاده از رمزارزها و پروژه‌های دیفای (مالی غیرمتمرکز) می‌تواند خطراتی برای نظام مالی سنتی ایجاد کرده و نابرابری اقتصادی را تشدید کند. این نهاد بین‌المللی خواستار تنظیم‌گری قوی‌تر در این حوزه شده است. در گزارش 26 فروردین BIS آمده که تعداد سرمایه‌گذاران و حجم سرمایه وارد شده به بازار رمزارزها و دیفای به «توده بحرانی» رسیده و حالا «حفاظت از سرمایه‌گذاران» به یکی از دغدغه‌های مهم نهادهای قانون‌گذار تبدیل شده است.

به گزارش اقتصاددان به نقل از سایت طلا  ، این گزارش همچنین بر نقش استیبل‌کوین‌ها تأکید کرده و نوشته که این توکن‌ها به ابزار اصلی انتقال ارزش در فضای رمزارز تبدیل شده‌اند. BIS خواستار وضع مقررات مشخص برای استیبل‌کوین‌ها، به‌ویژه در زمینه پایداری و الزامات ذخایر ارزی شد تا اطمینان حاصل شود که این توکن‌ها حتی در شرایط بحرانی هم قابلیت بازخرید با دلار را داشته باشند. این هشدار BIS تنها دو هفته پس از تصویب «قانون شفافیت و مسئولیت‌پذیری استیبل‌کوین‌ها» (STABLE Act) در کمیته خدمات مالی مجلس نمایندگان آمریکا منتشر شده است. هدف این قانون ایجاد چارچوبی شفاف برای نظارت بر استیبل‌کوین‌های مبتنی بر دلار و تقویت حفاظت از مصرف‌کنندگان است. همچنین، در ماه مارس، سنای آمریکا پیش‌نویس قانون دیگری به نام GENIUS را به تصویب رساند که هدف آن الزام به وثیقه‌گذاری مناسب و رعایت کامل قوانین ضدپولشویی توسط صادرکنندگان استیبل‌کوین‌هاست.

وقتی رمزارزها نابرابری را بیشتر می‌کنند

BIS همچنین هشدار داده که بازار رمزارز ممکن است به‌جای افزایش عدالت اقتصادی، باعث انتقال ثروت از طبقات پایین‌تر به سرمایه‌گذاران بزرگ‌تر شود. این موضوع به‌ویژه در ماجرای فروپاشی صرافی FTX در سال ۲۰۲۲ به‌وضوح دیده شد؛ جایی که سرمایه‌گذاران خرد با احساسات خود خرید کردند، درحالی‌که نهنگ‌ها (سرمایه‌گذاران بزرگ) در حال فروش بودند. در این گزارش آمده است: «برخلاف تصور رایج که رمزارزها را ابزاری برای رشد فراگیر و ثبات مالی می‌دانند، واقعیت می‌تواند معکوس باشد؛ یعنی این بازار به ابزاری برای انتقال ثروت از اقشار کم‌درآمد به ثروتمندان تبدیل شود». در پایان، BIS تأکید کرده که گرچه دیفای و نظام مالی سنتی از نظر اقتصادی اشتراکاتی دارند، اما ویژگی‌های خاص دیفای مثل قراردادهای هوشمند و قابلیت ترکیب‌پذیری آن، چالش‌های تازه‌ای ایجاد کرده‌اند که نیازمند تنظیم‌گری پیش‌دستانه و هوشمندانه هستند؛ تنظیم‌گری‌ای که هم از ثبات مالی محافظت کند و هم نوآوری را خفه نکند.