اقتصاددان : همیشه چاره مشکلات کشور را تغییر جهت گیری از سمت و سوی جنگ و جهاد به سمت و سوی صلح و همکاری چه با کشورهای همسایه و بیگانه و چه در سطح گروه ها و دستجات فکری و حزبی معرفی کرده ام و معتقدم که اقتصاد ومحل مسایل آن محتاج وجود زیر بنای فرهنگی مساعد به حال توسعه است.
ایجاد فضای تشنج و برخورد با هر کشوری و یا هر فردی فقط زمینه سواستفاده دولت یا شخص ثالث را فراهم می کند
ایران از عهد باستان ، سرزمین تنوع فرهنگ ها و زیست مسالمت آمیز اقوام گوناگون بوده است. در حالیکه عربستان سرزمین قبایل جنگ افروز و جهل مداوم بوده است.
چارچوبه فرهنگی سرزمین ایران باغنای ادبیات حکیمانه، عاشقانه و شادی آفرین آن می تواند تمام ملل جهان را در مهر ایران و دوستی با آن غرق کند.
اشاره کنم که دنیا عوض شده، منطق عشق و دوست داشتن انسان ها رویه غالب در اندیشه های ملل مختلف و فلاسفه آن ها شده است. این سیاسیون هستند که عقب مانده اند.
حاکمیت ایران در یک بازبینی بزرگ باید فرهنگ ایرانی سرزمین خود را به عنوان متاع برتر فرهنگی در دنیا بازاریابی کند.عصر حل مسایل با مکانیزم جهاد تمام شده است. ما به عنوان ایران مسلمان آیات عطوفت و مهربانی از قرآن را در یک دست و در دست دیگر شاهنامه فردوسی، گلستان سعدی، منظومه حافظ، منطق الطیر عطار، و مثنوی مولوی را برای نجات جهان و خصوصا فلسطین بلند کنیم و با جهان از دریچه این دو منبع الهام حرف بزنیم.
یادی کنیم از سید محمد خاتمی و طرح ارزشمند، زیبا و کارای گفتگوی تمدن ها که در جهل و نادانی ارتجاع به شعله آتش سپرده شد.
و یادی کنیم از مرحوم دکتر علی اکبر سیاسی با خواندن متن زیر:
وقتی جنگ جهانی دوم پایان یافت ، از تمام دنیا هیئت هایی به آمریکا رفتند تا برنامه ای بریزند که پس از جنگ چه باید کرد که جنگ جهانی سومی روی ندهد . یک هیئت نیز از #ایران رفت که شامل دکتر غنی ، انتظام ، قاسم زاده و دکتر سیاسی هم بود…
در سانفرانسیسکو هیئت ایرانی گل کرد ، زیرا در جلسات ، سایرین هر کدام پیشنهاد می کردند ؛ که مثلاً تمام دنیا را باید خلع سلاح کرد تا جنگ نشود ! یکی گفت که همه مردم را باید سیر کرد تا جنگ نشود ! یکی گفت که تمام ثروت ها را باید تقسیم کرد تا دنیا متعادل شود ! جمعی می گفتند ؛ که باید مرز ها را برداشت تا جنگ های توسعه طلبانه پیش نیاید …
ناگفته پیدا است که هیچ کدام پیشنهاد ها عملی نبود و از جلسات خصوصی تجاوز نمیکرد و به جلسه عمومی نمی‌رسید ، تا اینکه نوبت به نماینده ایران رسید دکتر سیاسی به زبان انگلیسی و فرانسه مسلط بود ، رفت پشت تریبون و نگاهی عالمانه و مصداق ” عاقل اندر سفیه ” به حضار انداخت و گفت :
خیر آقایان ! جنگ نه مربوط به شکم است و نه ثروت و نه مرز ! جنگ و دعوا تنها نتیجه ” جهل ” است ! مردم با فرهنگ های یکدیگر آشنایی ندارند و چون فرهنگ همدیگر را نمی‌شناسند ، به همدیگر احترام نمی‌گذارند و این توهین ها نتیجه ای جز جنگ ندارد .
پس باید کاری کرد که سطح دانش مردم و شناخت آنها از فرهنگ همسایگان و بیگانگان بالا برود . در این صورت احتمال دارد که از میزان جنگ ها کاسته شود …
هنوز سخنش اتمام نیافته بود که ناگهان حضار بپا خاستند و صدای کف زدن های ممتد آنها نشان از تایید گفته های دکتر سیاسی بود . که تنها راز بقای سرزمین کهن ایران و هم زیستی مسالمت آمیز مردمش را به زبان آورده بود.
بنابراین کمسیونی تشکیل شد که اساس آن بر شناختِ فرهنگ ها و بالا بردن تعلیم و تربیت عمومی باشد و این همان چیزی است که عنوان یونسکو به خود گرفت و بعد ها یکی از سازمان های بزرگ وابسته به سازمان ملل متحد به شمار رفت و مرکز آن پاریس شد . دکتر سیاسی نیز به همین دلیل تا پایان عمر همیشه از اعضای برجسته این سازمان بود و در تمامی جلسات اصلی آن شرکت داشته و در ایران نیز سال ها ریاست آن را داشت ، به همراه مرحوم علی اصغر حکمت مشترکاً آنرا اداره می کرد …
و چه افتخاری از این بالاتر که ما ایرانیان با هر زبان و هر نژاد ، به پشتوانه تاریخ و فرهنگ والا و کهن و مشترکمان ، هیچگاه و هیچگونه جنگ قومی در ایران زمین نداشته ایم و قطعاً نخواهیم داشت…
بنده از مطالعه این پست احساس غروری عمیق کردم، اگر شما هم چنین احساسی دارید که حتما دارید این پیام را تا جایی که می‌توانید ارسال کنید تا دیگر هموطنان ما نیز این احساس خوب را داشته باشند.
سردبیر دکتر سلیمیان
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
