دکتر حسن خسروی. مدرس دانشگاه و متخصص امور برنامه و بودجه کشور. و عضو شورای سردبیری با درج یادداشتی در اقتصاددان نوشت :
در حالی با بحران کم آبی و خشکسالی دست و پنجه نرم میکنیم که شاهد حجم بسیار زیادی از عرضه بسته های بطری های ریز و درشت به اصطلاح ” آب معدنی” در سطح مغازه ها و فروشگاه ها هستیم.
چند سوال اساسی اینجا وجود دارد :
۱- آیا اصلا این بطری ها واقعا آب معدنی هستند؟
۲ – اگر منابع آبی کشور کم است ؛ پس این شرکتهای آب معدنی از کجا بوفور آب تهیه میکنند؟
۳ – اگر این شرکتها از آب کوه و چشمه های طبیعی و… آب تهیه میکنند ؛ مگر اینها جزو اموال عمومی و متعلق به همه مردم نیست؟ چه کسی اجازه دارد که اینچنین ناعادلانه اموال عمومی را به بخش خصوصی واگذار کند؟ این دقیقا پایمال کردن حق و حقوق مردم نیست ؟.
۴ – اگر این شرکتها از آب شهری و آب لوله کشی شده برای پر کردن بطری ها استفاده میکنند ؛ پس حتما کنتور آب دارند و جزو مشترکین بسیار پرمصرف هستند؛ پس چرا جریمه و تنبیه نمیشوند؟ آیا پول بدست آمده از پول پرداخت شده به سازمان آب خیلی بیشتر نیست؟
۵ – قیمت تمام شده یک بطری آب مگرچقدر است که اینهمه گران فروخته میشود؟
۶ – اگر این شرکتها از چاه های عمیق استفاده میکنند واقعا آیا آسیب جدی به قناتها و سفره های آب زیرزمینی نمیزنند؟ چه کنترلی بر اینها هست؟ سوال جدی از وزارت نیرو و سازمان آب داریم که چرا برای مردم عادی آب نداریم اما برای شرکتهای آب معدنی آب فراوان هست؟
بنابراین بسیار واجب و ضروری است که نهادهای نظارتی یک تحقیق و تفحص جانانه و جدی از شرکتهای تولیدی به اصطلاح ” آب معدنی” داشته و در جهت شفافیت؛ پاسخگویی و تنویر افکار عمومی نتایج آنرا به اطلاع مردم برسانند.
به نظر میرسد کاسه ای زیر نیم کاسه است و یک جای کار میلنگد؟!؟
حسن خسروی
مخاطب گرامی، ارسال نظر پیشنهاد و انتقاد نسبت به خبر فوق در بخش ثبت دیدگاه، موجب امتنان است.
ع
